Zavallı ülkem biçare halkım!
On yıl, on beş yıl öncesine dönüp baktığınızda olması asla mümkün görünmeyen felaketlerin, bugün günlük basit gerçekler haline dönüştüğünü anlamıyor musunuz?..
Yaşama alanlarınızın giderek küçül(tül)düğünü, bir yerlerde, ya da her yerde gözetlendiğinizi, telefon konuşmalarınızı bile kendi kendinize adeta otomatiğe bağlanmış şekilde sansürlediğinizi, kalabalıklar arasında suskun, gülmeyen, tebessüm bile etmeyen insanlara dönüştüğümüzü fark etmiyor musunuz?..
Her yıl katlanarak artan kadın cinayetlerinin, çocuk istismarının, tecavüzlerin, yüzlerle ifade edilip sonra unutulup giden işçi ölümlerinin, ısıtılıp ısıtılıp önünüze konan yalanların, aç, yoksul bırakılmanızın karşısında üç maymunu oynamaktan hiç sıkılmıyor, utanç duymuyor musunuz?..
-Bunun adı yaşamak değil ki!..
Dönün bakın yaşamınıza, çocuklarınıza, geleceğinize ve adını siz koyun…
Değer mi bunca korkuya, aşağılanmaya, itilip kakılmaya, bilinçli şekilde yoksulluğa itilmeye, kararınızı verin…
Bu güzelim ülkede, bu dünyanın en verimli, en verimli toprakları üzerinde niçin bu kadar yoksul, bu denli aciz ve mutsuzuz… Biliyorum kimileriniz kızacak, ama birilerinin bunları yazması, haykırması gerek…
-Bir düşün ey halkım!..
Sözcü Gazetesi 16.11.2018 Ümit Zileli yazısından bölüm alıntısı
