1970’li yıllarda siyah önlük ve beyaz yakaları ile öğrenciler

OKUMAK VE BABAM

Emin ÇAPA

Cumhuriyetin bu ülkenin yoksul ve alt tabakasına sunduğu yükselme fırsatıdır eğitim. Benim ailem o kadar cahildi ki, bana rehberlik etmeleri mümkün değildi. Söyleyebildikleri tek şey “seni gittiğin yere kadar destekleriz”.

İlkokul mezunu annem sınava hazırlanırken, sevmeye kalkarım diye bahçeye gelen kedileri komşu bahçelere mama koyarak uzaklaştırırdı. Okumayı askerde öğrenen babam üniversiteyi kazandığımda banyoya gidip ağlamış, arkadaşlarına, “oğlum soyadımı üniversiteye soktu” demişti.

Eğitimi öyle bir hale getirdiniz ki, artık sıradan bir devlet okulundan gelip, parlak bir gelecek hayali kurmak imkansıza yakın. Ayrıca ben sınava girerken “sorular çalınır mı” diye hiç düşünmedim, onu başarmak da yol arkadaşlarınız sayesinde size nasip oldu. Babam ölmeden 4 ay önce, alzheimerı iyice ilerlemişti, oğlum yıllık ziyareti için Türkiye’ye geldi (Ağustos 2019).

“Baba bu senin torunun.”
“Okuttunuz mu bunu.”
“Evet baba.”
“Üniversiteye gitti mi?”
“Evet baba.”
“Yabancı dil de öğrettiniz mi?”
“Evet baba.”

Ben babam için bizim okumamızın ne demek olduğunu vefatından bir kaç sene önce anladım. hayatının son 2-3 yılında artık bizi her gördüğünde, “sen kimsin” diye soracak hale gelmişti. İşte o dönemde insanın temel korkuları ortaya çıkıyor, bütün sırlar ortaya dökülüyor. Babam 2018’in son baharını, hep aynı soruları sorarak geçirdi.

“Oğlum sen okudun mu?”
“Evet baba.”
“Seni ben mi okuttum, yoksa başkalarına muhtaç mı oldun?”

Bu son soru kadar içime işleyen çok az şey olmuştur hayatımda. Demek ki babam öğrenciliğim boyunca, bu korkuyla yaşamış.

“Ne istediyse verdikleriniz” soruları çaldı.
Üniversite öncesi eğitimi batırdınız, sürekli sistem değiştirdiniz.
Her tarafı paralı üniversitelerle doldurup, hayalleri için aileleri soydunuz.
Üniversiteleri yüksek lise haline getirdiniz. Yetmedi mezunlarını işsiz bıraktınız.

YETER