Basında, ekranlarda yaşlı kimseler görürüz, okuruz ya da çevremizden duyarız.Kendilerine yardımcı olmak, parasını/ malını yönetmek, ölünceye kadar bakmak gibi insanî(!) nedenlerle güvendikleri evlâtlık, akraba, tanıdık v.s. tarafından kandırılmışlar, ellerinden alınan genel vekâletle taşınır, taşınmaz tüm mallarını kaybederek sokakta kalmışlar veya düşkünler evine sığınmışlardır.
Sonradan pişman olup vekâleti iptal etseler de, olan olmuş, ellerindekiler dönmemek üzere gitmiştir.
Benzer gaflet örneğini toplumsal yazgımızı belirleyen seçimlere uyarlarsak; İktidara gelenlerin “Karaman’ın koyunu” misali gerçek yüzünü görünce, “ellerim kırılsaydı da bu partiye oyumu vermeseydim” diye pişman olanlara çok rastlamışızdır.Ancak, vekâlet verilmiştir bir kere!
Buradan referandum konusuna gelindiğinde; 2002’de ve 2007’de aldığı vekâletlerle Türkiye Cumhuriyeti’ni, eğitimden ekonomiye, tarımdan çevreye, sosyal yapıdan kültüre kadar tanınmaz hale getiren AKP, şimdi de, son derece masum(!) bir Anayasa değişikliği talebiyle kapımızı çalmaktadır. Söylediklerine bakılırsa, tüm çabaları, nefeslerini tüketmeleri, millet olarak bizim için ve biz istediğimiz için, daha demokratik ve özgür bir Türkiye içindir(!). İşin Türkçesi ise şöyledir:
“Yargı ayağımızda pranga.Başına buyruk, sınırsız, sorumsuz olamıyoruz.Gelin bizi bundan kurtarın. Bizler; bilgili, görgülü, ahlâklı, akıllı, gözü tok, hırslarından arınmış, vatan sevgisiyle dolu mükemmel insanlarız.Verdiğimiz her karar, çıkardığımız her yasa doğru ve eksiksizdir.
Bizim, hele hele RTE’nin, Anayasa ve yasalar çerçevesinde de olsa, denetlenmesi, eleştirilmesi, engellenmesi kimsenin haddi olamaz, olmamalıdır da! Milli iradenin üzerinde güç mü olur?
Mührü sizden aldık mı, demokrasinin gereği olarak “istediğimizi asar, istediğimizi keseriz!”.
Ne yazık ki(!) bugünkü sistemde bunu tam manasıyla hayata geçiremiyoruz.Çünkü, “halâ ele geçiremediğimiz yerler” var.Bu yerler, yalnız bizim değil, bizlerin buralara gelmesinde büyük destekleri olan kıtalar ötesindeki velinimetlerimizin de canını sıkan kararlar alıyorlar. Gelin 12 Eylül’de, hazırladığımız pakete “he” deyin.Bitsin bu iş. Hem bugüne kadar yaptıklarımızın üzerine bir sünger çekip Yüce Divan kâbusundan kurtulalım.Hem de yarım kalmış işleri tamamlayıp Türkiye Cumhuriyeti’ nin icabına bakalım!Üstelik yalnız Cumhuriyetin mi? Bize uymayan, karşı gelen, canımızı sıkan herkesin.Hadi uzatmayın da verin şu vekâleti! Sonra görürsünüz Hanya’yı da, Konya’yı da.”
Gerçek niyetin bu olduğu referandum için, dostça uyarıda bulunacaklarımız, “yetersiz ama evet” diyen özel görevliler, “o ne derse doğrudur” diyen ahmaklar, “ağam, beyim, liderim, şeyhim bilir” diyen zavallılar değil elbette.Söylenenleri halâ iyi niyetle anlamaya, irdelemeye ve karar vermeye çalışan şaşkınlar, kararsızlar ve nasıl bir felâketin yaklaşmakta olduğunu fark edemeyen aymazlardır.
”Suyun değerini kuyu kuruyunca anlarız” demiş Thomas Fuller.
Basılacak o küçücük “tercih” mührünün büyük önemi ve “evet”lerin fazla çıkması halinde kaybedileceklerin değeri sonradan anlaşılacak ama, çoktan iş işten geçmiş olacaktır.
Çünkü, “Hukukun bittiği yerde zorbanın egemenliği başlayacak” ve “ucu açık” olarak sürecektir!
Özal’ın yıllar önce ektiği GDO’lu bir tohum, sabıkalı bir partinin devleti yönetmesine ve bu tartışmalı değişikliğin referanduma gitmesine olanak sağlayan tuhaf kararların AYM’den çıkmasına yetmiştir.
Bir de bunların ekecekleriyle çocuklarımızın nasıl bir ülkede yaşayacaklarını düşündüğümüzde, yurttaşlık sorumluluğunun gereği olarak oy kullanmak, yaşamsal ve tarihsel bir görevdir.Nasıl mı?
Aristo’nun deyişiyle; “İrademizin efendisi, vicdanımızın esiri olarak”.
Tercihiniz hayırlı olsun!
Reşit Çağın
8 Eylül 2010
