Şark

“Ne gördün, şark’ı çok gezdin?” Diyorlar. gördüğüm: yer yer,
Harap iller, serilmiş hanümanlar, başsız ümmetler;
Yıkılmış köprüler, çökmüş kanallar, yolcusuz yollar;
Buruşmuş çehreler, tersiz alınlar, işlemez kollar;
Bükülmüş beller; incelmiş boyunlar, kaynamaz kanlar;
Düşünmez başlar, aldırmaz yürekler, paslı vicdanlar;
…
Örümcek bağlamış, tütmez ocaklar; yanmış ormanlar;
Ekinsiz tarlalar, ot basmış evler, küflü harmanlar;
Cemaatsiz imamlar, kirli yüzler, secdesiz başlar;
‘Gaza’ namıyla dindaş öldüren biçare dindaşlar;
Ipıssız aşiyanlar, kimsesiz köyler, çökük damlar;
Emek mahrumu günler, fikr-i feda bilmez akşamlar!

Odama girdim; kapıyı kapadım,
Ağlamaya başladım:
O gün başladım. o gün akşama kadar islamın garipliğine,
Müslümanların inhitatına
Ağladım, ağladım.
Geçerken, ağladım geçtim; dururken, ağladım durdum;
Duyan yok, ses veren yok, bin perişan yurda başvurdum.”

Mehmet Akif 

Mehmet Akif’in Balkan Harbi’nden itibaren Türkiye için 10 yıl sürecek olan büyük ve kanlı savaş boyunca Anadolu’da karış karış gezerek vaazlar verdiği sırada, Anadolu coğrafyası ve halkının nasıl perişan bir vaziyette olduğunu vurguladığı şiiri.

Şiiri paylaşan Oraj Poyraz’a teşekkür ederim.