ESKİ DENİZCİLİKTE BATIL İNANÇLAR

Eski denizcilerin genelde batıl inançları vardı. Geçmişte denizcilerin inançlarına göre;

Tekneye giderken kızıl saçlı bir kişi görürlerse bu kötü şanstır. Diğer kötü alametler arasında siyah bir valiz, bir şaşı veya düztaban bir kişiyle karşılaşmak da bulunur. Parmağı bir balık kancasına takılan bir balıkçı, iyileşme sürecini hızlandırmak için kancayı bir tahta parçasına saplar.

Gemiye muz getirmeyin , yoksa balık yakalayamazsınız. Gemiye binmeden önce cebinizdeki bozuk paraları boşaltın, yoksa avınız az olur. İlk balık yakalanmadan önce hiçbir şey yemeyin ve her gün yakalanan ilk balık tükürülmeli ve geri atılmalıdır. Gün bitene kadar asla balığınızı saymayın. Ve iyi bir av yaptığınız yeri asla kimseye söylemeyin. Bunun pratik bir temeli var. Geçiminiz balık yakalamaya bağlıysa, başkalarının gizli av yerinizi bilmesini istemezsiniz.

Sezon başında ağlar iyi şans getirmesi için “tuzlanırdı”. Bu genellikle bir kutsama ve üzerlerine tuz serpme şeklinde olurdu. Haftanın her günü balık tutmak uğursuz sayılırdı. Bunu yapanlar açgözlüydü ve okyanus tanrılarının kendilerine verdiği balıklardan memnun değildi.

Felaket Habercileri
Çiçekler cenazeler içindir ve bu nedenle gemide hoş karşılanmazdı. Birinin sevgilisi gemiye bir yolculuk hediyesi olarak çiçek getirirse, hemen denize atılırdı. Cenazelerle aynı bağlantıdan dolayı din adamları da hoş karşılanmazdı, ancak gemiden atılmazlardı.

Bir gemiyi takip eden köpekbalıklarının ölümün habercisi olduğu düşünülürdü. Çoğu durumda, muhtemelen günün yemeğinin kalıntılarını bekliyorlardı. Bir zamanlar Crazy John adında bir dalış arkadaşım vardı. 22 kalibrelik bir tüfeği ile yüzeydeki mavi köpekbalıklarını vurmaya çalışırdı “

Eğer biri gemide ölürse, ceset denizde gömülmek üzere uygun bir törenle denize atılırdı. Genellikle yelkenci bir kefen yapar ve cesedi dikerdi, son dikişi kurbanın burnundan atardı. Bu, iğnenin baygın veya neredeyse ölü bir kurbandan acı dolu bir çığlık koparacağını varsayarsak, gerçekten öldüklerine dair son güvenceydi. Cesedi gemide tutmak uğursuzluk sayılırdı ve yeterli soğutmanın olmadığı günlerde, bunun nedeni sadece batıl inançtan ibaret değildi. Aynı şekilde, gemide boş bir tabut olması, gemi mürettebatından birinin sonunda onu dolduracağı anlamına geliyordu.

Denizciler boğulmaya karşı kaderci bir bakış açısına sahipti. Bazıları yüzemezdi, bu yüzden okyanusta yıkanmak bile kaderin tehlikeli bir cazibesi olarak kabul edilirdi. Hayatta kalmanın amacı sudan uzak durmaktı, bu yüzden kimse gereksiz yere suya girmezdi. Birisi denize düşerse, ölümünün önceden belirlendiğine inanıldığı için ona bir ip bile atılmayabilirdi. “Denizin istediğini deniz elde eder” kaderci bir inançtı. Ayrıca, deniz tanrılarına bir kurban vermek onları yatıştırabilir ve böylece mürettebattan başkalarının ölmeyeceğine inanılırdı.

Çanların çalınması cenaze törenleriyle de ilişkilendirilir, bu yüzden çanları taklit eden seslerin ölümü haber verdiği düşünülürdü. Bir şarap kadehinin sesi de böyle bir sesti ve yankılanması sona ermeden önce durdurulması gerekirdi. Gemi çanları bu batıl inançtan hariç tutulurdu, çünkü gemi çanları zamanı ve nöbet görevlerinin değiştiğini işaret ederlerdi. Ancak kendiliğinden çalarlarsa, örneğin bir fırtınada, birileri ölecekti.

Gelgitlerin ölüm üzerinde bir etkisi olduğu düşünülüyordu. Eğer biri ciddi şekilde hasta veya yaralıysa, sanki hayat azalıyormuş gibi ölüm gelgitle gelirdi.

Peygamber Yunus’un gemi yolculuğu hikayesi,  Tanrı tarafından günahkâr şehir Ninova’ya düzeni sağlamak için gönderilmesidir.

Yunus ters yöne giden bir gemiye bindi. Sürekli ve şiddetli bir fırtına başlayarak gemiyi çalkalamaya başladı. Bunun üzerine mürettebat Yunus’un uğursuz olduğunu düşünerek denize attı. Yunus bir balina (Büyük bir balık) tarafından tarafından yutuldu. Bu anda Fırtına dindi ve birkaç gün sonra balina Yunus’u kustu ve Yunus kurtarıldı ve aldığı görevini yerine getirmek için Ninova’ya doğru yola çıktı.

Yunus, bir denizci, veya hatta siyah bir valiz gibi bir nesne uğursuz olabilir ve bu uğursuzluğu getirdiği düşünülen kişi veya nesne ilk fırsatta gemiden gönderilir veya denize atılırdı.

Kuşların ölü denizcilerin ruhlarını taşıdığı düşünülüyordu. Bir yunusu, martıyı veya albatrosu öldürmek kötü şans getirir. Albatros hikayesi, bir denizcinin kuşu öldürdüğü ve trajedi ve talihsizlikle boğuştuğu Coleridge’in “Antik Denizcinin Kafiyesi”nde ölümsüzleştirildi.

Gemiye önce sol ayağınızla binmek, ya da bir kovayı denize düşürmek, ya da gemiden farelerin ayrıldığını görmek uğursuzluk sayılırdı. Dövme yaptırmak, gemide siyah bir kedi bulundurmak, eski bir çift ayakkabıyı denize atmak ve gemide çocuk sahibi olmak (ki bu kadınlara yönelik yasaklarla çelişir) uğur getireceği düşünülürdü.

“Boğulmak” ve “domuz” kelimeleri kötü şans anlamına geliyordu. Balık tutarken küfür etmek de öyle. Baş aşağı yerleştirilmiş bir kapak veya bir leğen batan bir gemiyi temsil ediyordu. Ve bir kapağı ambara düşürmek daha da kötü bir talihsizlik anlamına geliyordu.

Davey Jones’ Locker, şeytanın batık gemiler, ölü denizcilerin ruhları ve denize düşen her şey arasında hüküm sürdüğü denizcilerin cehennem versiyonuydu. Davey’nin soyadının Jonah’ın bozulmuş hali olduğu düşünülüyor. Yine denizin altında bulunan Fiddler’s Green, yakışıklı, istekli kızların neşeli kemancıların melodileriyle dans ettiği ve dipsiz sürahilerden içki ve biranın serbestçe aktığı bir denizci cennetiydi.

Rüzgarı Islıklayarak Karşılamak
Yelken çağında hava koşulları gemileri derinden etkilediğinden, bu faktör hakkında diğerlerinden daha fazla batıl inanç vardı.

“Sabahleyin kızıl gökyüzü, denizci uyarıyı dikkate al. Geceleyin kızıl gökyüzü, denizcinin zevki.” Muhtemelen en bilinen hava tahmini tekerlemesi budur ve bazı gerçeklere dayanmaktadır. Bu söz, hava koşullarının batıdaki okyanustan geldiği İngiltere’de ortaya çıkmıştır. Hava açıksa, gün batımı kırmızı renkte olacaktır. Sabahleyin, kırmızı ışık batıdaki bulutlar tarafından yansıtılacaktır, bu da havada nem ve olası fırtınalar anlamına geldiği var sayılırdı.

“Saat yedide yağmur yağarsa saat on birde hava güzel olur.” Yağmurlu günler genellikle bir dizi sağanaktan oluşur ve nadiren dört saatten fazla sürer. Bu özellikle yoğun yağışlar için geçerlidir.

Ayın etrafındaki halka yağmurun geleceği anlamına geliyordu. Halka, üst atmosferdeki buz kristallerinden kaynaklanıyordu ve bu da yağmura dönüşebilecek nem anlamına geliyordu.

Diğer birçok hava durumu batıl inancının hiçbir gerçek temeli yoktu. Gemide el çırpmanın gök gürültüsü getireceği düşünülüyordu. Şemsiyeler kötü havalarda kullanılırdı ve gemiye bir şemsiye getirmenin kaderi kışkırttığı düşünülürdü. Denize taş atmak fırtınalara ve büyük dalgalara neden olurdu. Ancak direğe çakılan bir at nalı fırtınalardan korunma sağlardı. Düdük çalmanın bir esinti getireceği varsayılıyordu, bu yüzden sakin denizciler bunu çok yapmış olmalı.

Bulanık sulardaki petrolün dalgaların kırılmasını engellediği düşünülüyordu. Bir dereceye kadar yardımcı oluyor, ancak herhangi bir fark yaratmak için yelkenli gemilerin taşıdığından çok daha fazla petrol gerekiyor. Genellikle birkaç damlalık sembolik bir adak ve deniz tanrılarına içten dualar yapıyorlardı.

Su Üzerindeki Kadınlar
Hiçbir yerde gemide kadınlarla ilgili konudan daha çelişkili denizcilik hurafeleri yoktur. Kadınlar, denizciler uzun süre denizde kaldıklarında liman dışında gemiye kabul edilmezdi. Bazen tutkular karaya çıkmayı bekleyemezdi ve ilişkiler top güvertesinde tamamlanırdı. “Silahın oğlu” teriminin kökeninin buradan geldiği varsayılıyor. Kadınlara yönelik yasağın daha pratik bir nedeni, tutku ve kıskançlık uyandıracak olmalarıdır. Günümüzde kadınlar her tür gemide görev yapmaktadır.

Denizde duyulan garip sesler genellikle sirenlere veya büyülü şarkılar söyleyen yarı kadın yarı balık mitolojik deniz kızlarına atfedilirdi. Melodilerin denizcileri gemilerinin kayalara çarpacağı tehlikeli sulara çektiği düşünülürdü.

İronik olarak, sirenlerin şarkısı bir gemiyi batırabilirdi, ancak gelenek, çıplak göğüslü bir kadının görüntüsünün öfkeli bir denizi sakinleştirebileceğini söyler. Bu yüzden yelkenli gemilerin birçok figür başı çıplak göğüslü, iyi donanımlı kadınlardı. Kadınlar 19. yüzyılda yaygın figür başı haline geldi. O zamana kadar, geminin sahibi, bir savaş kahramanı veya aslan gibi heybetli bir hayvan olabilirdi, özellikle savaş gemileri için. Eski Mısırlılar, geminin yolunu bulmasına yardımcı olmak için pruvaya gözler çizdiler. Sorkin’e göre, figür başları bu uygulamadan evrildi.

Gemiler her zaman “she” olarak anılır. Bunun nedeni, denizcinin evi ve sığınağı olmaları, onu öfkeli bir okyanustan koruyup kollamalarıdır. Tıpkı anne ve ana toprak gibi.

Başlatma ve İsimlendirme
Hiç bir teknenin neden pruvasında bir şişe şampanya kırılarak suya indirildiğini merak ettiniz mi? Bu geleneğin kökeni Vikingler zamanına kadar uzanır. Efsaneye göre uzun bir tekneyi suya indirdiklerinde, esirlerini kızaklara bağlarlar ve tekneler suya kayarken esirlerin vücutlarını ezerlermiş. Yunanlıların ayrıca kızakları kanla yağladıkları söylenir. Daha sonraki gemi yapımcıları, biraz daha az iyimser olarak, kızaklardaki çivilere kırmızı kurdeleler bağlayarak bunun yerine geçerlerdi. Şarap da daha sonraki günlerde kanın yerine geçerdi. Bir gemiyi suya indirmek büyük bir olay olduğu için, şampanya daha şenlikli ve prestijli kabul edilirdi.

Adı “a” harfiyle biten bir gemi uğursuz sayılır. Bu, Lusitania ve Britannia’nın Alman torpidoları tarafından batırıldığı I. Dünya Savaşı sırasında ortaya çıkmış olabilir. Ancak, ABD Donanması’nın ilk filo uçak gemisi Saratoga, II. Dünya Savaşı boyunca seçkin bir muharebe kaydıyla hizmet verdi. Kamikaze saldırılarından sağ kurtuldu ve amiraller Chester Nimitz ve Bull Halsey’in amiral gemisiydi. 1946’daki Bikini testleri sırasında bir atom bombasıyla batırıldığı için sonu bile muhteşemdi. Dalınabilir derinliklerdeki ilk uçak gemisi enkazıydı ve 1996’dan beri Bikini Atolü’nün yıldız cazibe merkezi oldu.

Bir geminin ismini değiştirmenin uğursuzluk getirdiğine inanılır. Belki de bunun en ünlü örneği Sir Ernest Shackleton’ın gemisi Endurance’dır. Başlangıçta ismi Aurora’ydı, ancak Shackleton ailesinin “Dayanıklılıkla fethederiz” sloganını onurlandırmak için ismini değiştirdi. 1914’te kıtayı yürüyerek geçmeyi planlayarak Antarktika’ya doğru yelken açtı.

Endurance buzda sıkışıp ezildi. Shackleton ve mürettebatı, kamp kurdukları Fil Adası’na doğru paket buzları aşarak yola çıktılar. 24 fitlik bir cankurtaran botunu branda güverte ve yelkenlerle donattılar ve Shackleton altı yoldaşıyla birlikte tehlikeli Drake Geçidi’nden geçerek 600 mil (960 km) uzaklıktaki Güney Georgia Adası’na destansı yolculuğunu yaptı. Sonunda Şili’den bir kurtarma gemisi denize indirildi ve 28 kişilik mürettebatının her üyesi sağ salim geri döndü.

Bir gemi donatıldığında, iyi şans getirmesi için direğin tabanının altına bir madeni para yerleştirilirdi. Direk değiştirilirse, oraya ek bir madeni para konurdu. Madeni paralar ve altın, denizciler için özel bir anlama sahipti. Altın küpe takmanın nedenlerinden biri, sahibinin asla iflas etmeyeceği düşüncesiydi. (Bir diğeri de, bir denizcinin görme yeteneğini geliştireceğine olan inançtı.) Tüm parasını içki alemine harcasa bile, başını beladan satın alabilirdi. Ve yabancı bir limanda ölürse, cenaze masraflarını karşılamaya yetecek kadar parası olurdu. Benzer bir batıl inanç, karada yaşayanlar arasında da yaygındı. Bir cesedin gözlerine yerleştirilen altın sikkeler, kayıkçı Kharon’a Styx Nehri’ni geçme yolculuğu için ödeme yapmakta kullanılırdı.

Denizin gelenekleri, yüzyıllardır süregelen gelenekleri, ritüelleri ve batıl inançları kapsar. Bunlardan bazıları günümüz teknolojisi ve bilimi ışığında ilginç ve eğlenceli görünür. Ancak denizde çok zaman geçirdiyseniz, bunlarla alay etmezsiniz. Bunun yerine bize yolu gösterenlerin tarihine ve geleneklerine saygı duyarsınız.

Eric Hanauer’in hikayesinden alıntı