VATAN SEVGİSİ

Yıl 1915 Çanakkale Savaşının başladığı kritik günlerde Edremitli Halil Çavuş 47-48 yaşlarındadır. Oğlu ise 19-20 yaşlarında delikanlı olup Çanakkale’ye gitmiştir askerlik görevi için. Bir gün Halil Çavuşun eşi koşarak, korku ve heyecanla dükkana gelerek;

”Bey… Bey….Eve iki asker geldi, seni sordular, hemen askerlik şubesine gidecekmişsin, acele git hele yoksa Ali’me bir şey mi oldu?” der gözü yaşlı olarak…

Halil çavuş, ”Tamam hanım sen sakin ol ben şimdi gider öğrenir gelirim, sen eve git canım çekti sen akşam ocağına kuru fasulye koyda yiyelim” der.

Halil Çavuş alel acele dükkanını kilitleyip askerlik şubesine koşar. Kendisini tanıtır. Komutan ayağa kalkar, ”Sen nerede kaldın Halil Çavuş yürü.. Bütün Edremitliler Çanakkale’ye gidiyor, koş yetiş.”

Halil Çavuş şaşkınlık içinde. ”Ama eve bir koşu gidip haber verip helalleşeyim komutanım” der, ama komutan kesin bir emirle, “Mümkün değil, kafileden kopma, koş, biz eve haber göndeririz, merak etme” der.

Gerçekten komutan biraz sonra eve bir askerle, “Kocanızı Çanakkale’ye gönderdik” diye haber verir.

Vatan uğruna Halil Çavuş evine uğramadan, helallik almadan Çanakkale’ye, cepheye gitmiştir. Aradan zaman geçip savaş sona erdiğinde Çanakkale’ye gidenlerin bazıları eve döner, fakat birçoğu dönemez Şehit olmuşlardır. Dönenlerin arasında oğul Ali’de vardır ama babası Halil hiç evine dönememiştir. Kabrin yeri meçhuldür birçok Şehidimiz gibi…

Sonraki yıllarda Halil’in torunu şöyle anlatmıştır;

”Ben o Halil Çavuşun torunuyum. Ninem her akşam kuru fasulye pişirirdi, kendisi ağzına o yemekte bir lokma koymaz, hep bize yedirirdi. Nenem ölene dek her akşam o boş tabağı sofraya koyar, kaldırır, bıkmadan her gece koyar kaldırırdı. Nenem hayatı boyunca hep Halil dedem her an gelecekmiş gibi sofraya boş tabak koydu. Ölüm döşeğinde son nefesinde dahi dedenizin tabağını sofraya koyun diyordu. Bir gün geleceği inancını hiç yitirmedi”

Bu vesile ile Çanakkale’de Vatan için canlarını vermiş, tüm Şehitlerimizin Ruhları şad olsun…

Yılmaz Karahan

89) VATAN SEVGİSİ