Serendip Altındal / 05.11.2019
serendipaltindal@gmail.com
YAPAY POPULİZM..
USA ile öküz öldü ortaklık bitti dönemine yaklaşırken; artık Türkiye’nin önünde tek bir seçenek kalıyor. O da komşunun bağındaki üzümlerde gözü olan ve aşırmak için fırsat kollayan arsız çocukluğu biran önce tek edip, ürününü toparlamaya çalışan bağ sahibine yardımcı olarak, kendi payını da almaya bakması gereğidir. Ki bu sayede hayli zedelenmiş olan milli itibarını ve de menfaatlerini koruyabilsin.
Kısaca ve kitaba uygun özetlersek: Türkiye’miz bundan sonra kurucu ilkelerine sadakatle, hiç vakit kaybetmeden ‘yurtta sulh, cihanda sulh’ etiğini geri kazanmalıdır. Hiç unutulmamalıdır ki bu sadece yeni bir başlangıç olacaktır. Zira arkasından yapılacak daha pek çok iş vardır. Doğru veya yanlış ögeleriyle ‘Barış Pınarı’ yaftasıyla anılan Suriye Kuzeyindeki ve kendine göre de haklı olduğu, güvenli bölge paradigması, öyle veya böyle artık sona varmak üzeredir.
İçinde bulunduğu büyük sıkıntıya rağmen, Erdoğan’la bir buluşmaya istemese de, ortak milli menfaatler bağlamında hazır olduğunu söyleyen Esad, böylelikle topu Erdoğan’a atmıştır. Şimdi düşünmek ve sorumluluğunu taşımak sırası Erdoğan’dadır. O halde artık Türk Ulusu, onun ağzından çıkacak her sözü, dikkatle bekliyor olacaktır.
İşte bundan sonrasında ise ancak, yeniden inşa edilmek zorunda olan Türkiye/Suriye bileşkesi veya kadim dostluğu, ilk önce de asal karar merci olan bizatihi bu iki Devlet arasında, dikkat ve itina ile her iki Devletin müktesep hakları ve milli bağımsızlıkları göz önünde tutularak, titiz bir çalışmayla eskiden olduğu gibi tekrar yerine oturtulmalıdır.
Ayrıca ülkemizde, vasıfsız Suriyeli göçmenlerin bile bizim vasıflı ve iyi kötü yaşayabilen orta direk yurttaşlarımızdan bile çok daha iyi ekonomik şartlarda yaşamalarını da, kendi nafakamızdan keserek karşıladığımız ve her geçen gün aradaki sosyal uçurumun daha bir derinleşmesi problemini de, bu vesileyle ortak bir çözüme ulaştırabilmek mümkün olabilir muhtemelen. Ki bunun nasıl, biran önce çözülmeyi bekleyen çok acil bir sosyal problem olduğunu, dar ve ilkel görüşlülerin bile yadsıması mümkün değildir. Yani bu çözümler mutlaka gerçekleşmelidir.
Ki o zaman bunun adına BAŞARI denmek mümkün olabilsin. Bu bağlamda Saraylı muhteremin ilk önce de bu güzergâhı kendine şiar edinmesi, özellikle de kendi yüksek menfaatinedir. Yani Sarayın bundan sonra kendi özelini itekleyip, sadece Türk Milletinin milli menfaatine uygun, somut kararlar alması ya da olmazsa en doğrusu, artık kapısına kilit vurması elzemdir. Yoksa halk arasına girip bir yapay Atatürk popülaritesi kılıfına bürünmekle, geçmişin ve güncelin günahlarını unutturmak asla mümkün değildir.
1931 yılında Mac Arthur’a İkinci Dünya Savaşının bütün safahatını, galibini, mağlubunu vs. şaşmaz bir doğrulukla önceden söyleyen Atatürk, keşke bugünleri de görebilseydi. Kim bilir ne kadar isabetli bir doğrulukla, bizim ve bütün bölgemizin de geleceğini söyleyecekti. Bunu yaparken de, Lenin’in sözü olan; ‘kim daha ileriyi görürse, diğerleri üstünde hükmeder’ ifadesinin kendisine nasıl oturduğunu, yedi düvele bir kere daha ispat etmiş olacaktı.
Bize gelince: Maalesef Demokrasiye inanç ve kültür yoluyla değil, politikayla girmiş olduğumuz içindir ki yapay demokratız. Yani dindar bile olabilmek için nasıl önce inanç, iman gerekiyorsa, demokrasi için de önce inanç ve kültür o nispetle gereklidir. İşte bu yüzden de zaten bize layık olanı tepemizde taşımıyor, bizar olduğumuz dertleri istemesek de sahiplenmiyor muyuz?
Ve ne yazıktır ki 1789 Fransız İhtilalinin; kültür itibarıyla geçen bunca yıla ve önümüzdeki muhteşem Atatürk inkılabı örneğine rağmen hala civarında bile değiliz. Benmerkezci, ortaçağ kalıntısı, ikbal özentili, epikürist siyasiler, bürokratlarla, liberal ambianslı liboşlarla dolu bir ucube, demagojik popülist, ahval ve şerait işinde yuvarlanıp gidiyoruz, şimdilik(!)…
http://mit.ist/2019/11/04/yapay-populizm/
Serendip Altındal
