ACABA ANLADIK MI..!

Aslında evimizin çokta küçük olmadığını…ya da çok soğuk olmadığını…

Yattığımız yatağın, üstümüzdeki yorganın markasının çokta önemli olmadığını…

Ya da yediğimiz yemeğin tadının tuzunun, içindeki etin, sebzenin az veya çok olmasının çokta önemli olmadığını, yada yemeğimizin beş on dakika gecikmesinin…

Övünerek anlattığımız telefonumuzun, arabamızın, yazlığımızın, zenginliğimizin çokta önemli olmadığını…

Ya da milyonlarca liraya aldığımız konutun belki de bir gün mezarımız olabileceğini…

Üstümüzdeki montun, ayağımızdaki çorabın, sırtımız üşümesin diye bir köşede duran battaniyenin kıymetini…

Bir yudum suyun, bir bardak çayın, sıcak bir çorbanın, bir dilim ekmeğin nasıl da kıymetli olduğunu…

Kalbini kırdığımız bir insanın gönlünü almaya vaktimiz olamayacağını…

Kaçırdığımız trenin, vapurun, dolmuşun arkasından telaş yapmanın ne kadar da gereksiz olduğunu…

Nerede nasıl yattığımızın değil de, nerede nasıl, ne halde uyanacağımızın daha mühim olduğunu…ya da uyanamayacağımızı…

Üzerimizde uyuduğumuz yorgan yerine, beton yığınlarının altında kalabileceğimizi…

Bu afetler, bu felaketler ders olmalı, hiç unutulmamalı…

Malın, mülkün, makamın emanet olup, kalıcı ve asıl gerekli olanın İNSANLIK olduğunu…

Ve siyasilerin bizi ayrıştırmasına izin vermeyelim, yolumuzu Yüce Atamızın yolundan ayırmadan vatan sevgisiyle yürüyelim. Bir olalım, diri olalım.

Anonim