HARP OKULLARINI KAPATMAK HULUSİ AKAR’IN PROJESİYDİ, 15 TEMMUZ’U BEKLEDİ

HARP OKULLARINI KAPATMAK
HULUSİ AKAR’IN PROJESİYDİ,
15 TEMMUZ’U BEKLEDİ

KRONOS 11 Temmuz 2024 GÜNDEM


TSK’da grup bağını kıracak Milli Savunma Üniversitesi fikri, Harp Okullarını inkıtaa uğratmak üzere atılmış bilinçli ve stratejik bir adımdı. Türkiye‘nin rejimi açısından da hayatiydi. İlk çalışmalar Hulusi Akar döneminde 2015 gibi çok daha erken ve şaşırtıcı bir tarihte başladı, zamanı beklendi.’

Eski asker ve akadesmiyen Hakan Şahin, 15 Temmuz darbe girişiminden 2 hafta sonra çıkarılan KHK ile harp okulları ve harp kademilerinin kapatılarak Milli Savunma Üniversitesi’nin kurulmasının yeni rejim açısından hayati bir karar olduğıunu amacın TSK’daki gelenekleri yok etmek olduğunu yazdı.

Şahin, TSK mensupları arasında grup bağını fiziksel ve tarihsel olarak kıracak bu adım 15 Temmuz’dan hemen sonra 31 Temmuz 2016 gibi çok erken bir tarihte atılsa bile hazırlıklarının Hulusi Akar’ın Genelkurmay Başkanlığı döneminde 2015’te başlatıldığını kaydetti.

Şahin ‘Zira Hulusi Akar’ın Genelkurmay Başkanlığı döneminde Proje Yönetim Daire Başkanlığında yürütülen Milli Savunma Üniversitesinin kurulmasına ilişkin ilk çalışmalar 2015 gibi çok daha erken ve şaşırtıcı bir tarihte başlamıştı ve adeta zamanını bekler gibiydi.’ ifadelerini kullandı.

Hakan Şahin Serbestiyet’te yayınlanan yazısında şu görüşlere yer verdi:

Türkiye’nin en feci hercümerçlerinden birinin yaşandığı 15 Temmuz’dan sadece iki hafta sonraydı. Onlarca general ve amiral kelepçelenmiş, akıl almaz yerler akıl almaz biçimde bombalanmış, kum yüklü belediye kamyonları askerî kışlaların önlerinden henüz ayrılmamış, genelkurmay karargâh binasının parçalanmış kapıları henüz onarılmamıştı. Duvarlarda mermi izlerini duruyor, tutuklamalar, sorgulamalar, el koymalar devam ediyor, kimin kim olduğuna ilişkin belirsizlik sürüyor, Hulusi Akar’ı Akıncı’dan Çankaya Köşküne indiren helikopterde yanında oturan Genelkurmay Proje Yönetim Daire Başkanı Tümgeneral Mehmet Dişli, bu inişten birkaç saat sonra tutuklanıyordu.

İşte böyle bir hercümercin tam ortasında, 15 Temmuz’dan sadece iki hafta sonra, 31 Temmuz 2016’da bir Kanun Hükmünde Kararname (KHK) yayımlandı: 669 sayılı KHK.

Bu KHK ile yeni bir üniversite kuruldu: Milli Savunma Üniversitesi.

Onca hengâme sürerken yayımlanan bu KHK, Harp Okullarını, Harp Akademilerini ve Astsubay Meslek Yüksekokullarını, yani tüm askerî okulları, bağlı bulundukları Kara, Deniz ve Hava Kuvvetleri Komutanlarının ve Genelkurmay Başkanının elinden koparıyor ve bu Üniversiteye bağlıyordu.

Sivil rektörü korgeneral eşiti yetkilere sahip olacak ve Cumhurbaşkanı tarafından seçilecekti. Harp Okullarının her birinin başına da sivil birer dekan atanacak ve bu dekan Harp Okulu Komutanı ile eşit statüde ve tümgeneral yetkilerinde olacaktı. KHK’da, üniversitede görev yapacak öğretim elemanlarının özlük hakları dahi düşünülmüştü. Evet, tüm bunlar o hengâme içinde tasarlanabilmişti.

Kışlalara mesaiye giden subay ve astsubayların belediye kamyonlarının şoförlerinin süzücü bakışlarının arasından geçerek nizamiyelerden girmek zorunda olduğu, genelkurmay karargâh binasındaki parçalanmış onlarca kapının onarılmasına sıranın gelmediği o hengame içinde Milli Savunma Üniversitesi diye bir üniversite kurmanın kimin aklına, nasıl gelmiş olabildiğine çok az kişi hayret etti.

Kararı kim vermiş, metni kim kaleme almış, organizasyonla ilgili detayları kim, ne zaman, nasıl, nerede planlamıştı?

Sonraki yıllar boyunca da az sayıda kişi böyle bir üniversitenin varlığından haberdar oldu.  Haberdar olan az sayıda kişinin çoğu da buranın Milli Savunma Bakanlığı için güvenlik uzmanı filan yetiştiren bir okul olduğu izlenimine sahip oldu.

Buranın Kara, Hava ve Deniz Harp Okullarının ve Kara, Hava ve Deniz Harp Akademisi’nin iplerini eline alan bir kurum olduğunu; Kara Harp Okulu Komutanının amirinin Kara Kuvvetleri Komutanı değil MSÜ’nün sivil rektörü olduğunu, yahut, Hava Kuvvetleri Komutanının kendisine pilot subay yetiştiren Hava Harp Okulu üzerinde hiçbir şekilde kontrol yetkisinin kalmadığını ise çok çok daha az sayıda kişi bildi.

Rektörü Prof. Dr. Erhan Afyoncu Türkiye-Avusturya milli maçından sonra o malum X paylaşımını yapmasaydı, çoğumuz Milli Savunma Üniversitesi’ni unutmuş olmaya devam edecektik.

“Bu hengame içinde bunu düşünmenin sırası mıydı?” şeklindeki sorum belki de gerçeği bilerek örten yanıltıcı bir sorudur.


Asker hatıratlarına dayanan doktora tezim için Gazi Ahmet Muhtar Paşa’dan 2000’lerin asteğmenlerine kadar uzun bir tarihsel döneme ait sayısı 150’yi aşan asker hatıratlarını okuyup bitirdiğimde kafamda bir duman, bir bulut, bir fikir olarak bir şey belirmişti:

Hatıratlarında birbirleri hakkın­daki hesaplaşmalara, atışmalara ve görece karşıt konumlanmalara rağmen, mesela, İsmet İnönü ile Ali İhsan Sabis’i, Alparslan Türkeş ile Dündar Seyhan’ı yahut Kenan Evren ile Nevzat Bölügiray’ı ortaklaştıran, onları benzeştiren bir şey vardı.

Bu, toplum ve si­yasete dair tavırlarını da belirleyen, aynı habitus’tan geldiklerini kolayca duyuran bir “benzer ses”ti.

BU HABİTUS,  BU BENZER SES NEREDE OLUŞUYORDU?
Söz konusu habitus, diğer yandan da bugünün bir subayının, çağdaşı olan bir Fransız subayındansa mesela Enver Paşa ile daha kolay iletişim kurmasına elverecek nitelikteydi sanki. Sanki Kazım Karabekir bugün çıkıp gelse ve leb dese, 2000’lerin herhangi bir subayı leblebi dediğini anlayacak, sanki Rauf Orbay askerî öğrenci olarak 2000’lere çıkıp gelse Kara Harp Okulunun bir yatakhanesinde şimdinin Harbiyeli arkadaşlarıyla kolaylıkla şakalaşabilecek, yahut içtimaya geç kalan Cebesoy 2000’li Harbiyeli arkadaşları tarafından hemencecik “idare edilebilecek” gibiydi.

Bu bakımdan, var olduğunu iddia ettiğim şey basitçe “askerî bir dil” değil, “kendine özgü bir askerî dil”di.

BU KENDİNE ÖZGÜ ASKERî DİL NEREDE OLUŞUYORDU?
150 yıla yayılan bir zaman diliminde askerlerin süreklilik gösteren benzer niteliklerine daha yakından baktığımızda, bunların aynı zamanda, onların topluma ve siyasete dair tavırlarının içine yerleştirildiği formlar, kalıplar olduklarını görüyorduk. Çoğu, farkında olsun veya olmasın, belki de kaçınılmaz olarak, bu formlar içinde hareket ediyorlar, düşüncelerini o formun içinden yürütüyorlardı.

Bu dil, bu formlar, bu habitus nerede oluşuyor ve nasıl bu denli az değişerek ve ana bir izleği koruyarak yüz yıl öncesinden bugüne gelebiliyordu?

Askeri liselerin ve Harp Okullarının bu bahisteki belirleyiciliği çok açıktı.

Anlaşılan, küçük arkadaşlık öbekleri, mikro karşı koyma biçimleri, minik dedikodular, küçük yaramazlıklar, buradan türeyen afacan ve yoğun bir “suç ortaklığı”, koğuş sohbetleri, tren yolculukları, yahut, Harp Okulu mutfağında pişen ve nesilden nesile aktarılan bir yemek türü, hiç sevilmeyen bir kereviz veya çok sevilen bir samsa tatlısı, “yemeyen bana versin”ler, “hala çıkıyor mu o kereviz/samsa tatlısı?”lar, Temmuz’un kavurucu sıcağında İzmir/Menteş’in dik Armutalan sırtlarına çıkarken birlikte taşınan bir MG3 makinalı tüfeğinin ağırlığına akşam çadırda edilen sinkaflar, sanılanın aksine, yönetmeliklerden, tüzüklerden, kanunlardan, resmî törenlerden çok daha “yapıştırıcıydı”. Hannah Arendt’in ferasetle yakaladığı gibi: “Askeriyede sivil alandaki dostluk biçimlerinden çok daha yoğun biçimde hissedilen ve çok daha güçlü olduğunu kanıtlayan bir tür grup bağı bulu”yorduk.

Harp Okullarının Türkiye siyasetine etki eden habituslarında, bu dostluk biçimlerinin ve grup bağlarının rolü büyüktü. Bunlar, kendilerini tüzüklerin, emirlerin, yönetmeliklerin soğuk nefesine karşı mesafelendirmeyi de başarabilen, gerektiğinde onlara rağmen de hareket edebilen şeylere benziyordu. “Gereklilik” halinin belirlenmesinde ise yine o habitus etkili oluyordu.

Bana kalırsa, bu grup bağını fiziksel ve tarihsel olarak kıracak biçimde araya serpiştirilmiş sivil (“yabancı”) yöneticileri ile Milli Savunma Üniversitesi fikri, Harp Okullarının bu uzun tarihsel hikayesini inkıtaa uğratmak üzere atılmış bilinçli ve stratejik bir adımdı.

Siviller samsa tatlısını da, Armutalan sırtlarının terini de bilmiyordu; içtimada bulunmayan bir arkadaşlarını idare etme riskini üstlenmek için anlamlı bir neden bulmaları da güçtü.

GRUP BAĞI KOPARTILMIŞTI.
Bu, sadece ordunun iç yönetimi açısından değil, kolaylıkla anlaşılabilecek dolaylı sonuçları itibarıyla Türkiye’nin rejimi açısından da hayatiydi.

Bu adımın yaşamsal önemini en iyi bilen, 31 Temmuz 2016 gibi çok erken bir tarihte o hercümercin ortasında Milli Savunma Üniversitesinin kurulmasını sağlayan mekanizmaydı diyeceğim, ama bu eksik bir önerme olacak.

Zira Hulusi Akar’ın Genelkurmay Başkanlığı döneminde Proje Yönetim Daire Başkanlığında yürütülen Milli Savunma Üniversitesinin kurulmasına ilişkin ilk çalışmalar 2015 gibi çok daha erken ve şaşırtıcı bir tarihte başlamıştı ve adeta zamanını bekler gibiydi.


https://kronos37.news/harp-okullarini-kapatmak-hulusi-akarin-projesiydi-15-temmuzu-bekledi


AKAR’IN GİZLEMEYE ÇALIŞTIĞI MADALYA KONUSU

TSK’nın atama ve terfi düzeninin tamamen FETÖ’nün eline geçtiği 2013; ki kanıtımız şudur: O YAŞ’ta beklenen, Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Bekir Kalyoncu’dur, ama tüm beklentilerin ve teamüllerin aksine, Hulusi Akar Gen.Kur. Başkanı atanacaktır. ABD’nin aleni bir şekilde YPG’ye silah vermeye başlamasından birkaç ay sonra, 2003 yılında Mehmetçik’in kafasına Süleymaniye’de çuval geçiren Odierno’dan eski gen.kur. başkanı/ eski Millî Savunma Bakanı Akar ABD’li general Oiderno’dan üstün liyakat lejyonu madalyasını almıştır. Bu, Mehmetçik’in kafasına çuval geçiren Amerikalı komutandan, o çuval olayından yıllar sonra ve YPG’ye silah sevkiyatı başladıktan haftalar sonra…”

ABD Genelkurmay Başkanlığı, Akar’a madalyanın, “Türk Kara Kuvvetleri’nin başarılı bir şekilde yeniden yapılandırmasını sağladığı, Türk ve Amerikan kuvvetleri arasında bir koordinasyon oluşturduğu, Suriye konusunda sergilediği tutum, Türk ve Amerikan özel kuvvetleri arasında daha geniş bir işbirliği geliştirilmesine katkı sunduğu için verildiğini” açıkladı.

15 Temmuz döneminde Genelkurmay Başkanı Akar’ın Özel Kalem Müdürü olan Ramazan Gözel, 10 Nisan 2019’da esas hakkında mütalaaya karşı yaptığı savunmasında;

Son 3 yılı Akar’la olmak üzere 2011’den itibaren yaşadığı, bildiği ve o zamanlar anlamlandıramadığı gerçekleri anlatacağını belirtip, “Amacım, Hulusi Akar’ın şahsını hedef almak değil, 15 Temmuz’un, Hulusi Akar’ın anlaşılmasını sağlamaktır. Devletin itibarını korumaya dikkat edeceğim. Çünkü bu şahıslar gidici, makamlar bakidir.” dedikten sonra şu iddialarda bulundu:

“5 Şubat 2014’te Odierno ziyaret etmek istedi, Hulusi Akar ‘evet’ dedi. İlk ziyarete gelen yabancı mevkidaşı oydu. O zaman madalya konusu yoktu. Buna rağmen Odierno’ya büyük tepki vardı. Tepkileri azaltmak için Necdet Özel’i ikna edip, kandırmak demek istemiyorum, sorumluluğu paylaşmak adına onunla görüşmesini sağladı.

Biz Kuvvet olarak görüşmeleri basına vermeyiz, Genelkurmay paylaşır. Çuvalcı General Akar’ı ziyaret ediyor; ama haberi yapılan Necdet Özel. Bunun anlamı var mı? Hulusi Akar açısından elbette var. Hulusi Akar doğruları söylemiyor, herkesi kandırmaya devam ediyor. Onun için çuvalcı olayını anlatıyorum. Dillere dolanan madalya olayına gelelim.

Bu olayda gelen tepkileri azaltmak için yapılan çalışmalarda ben de yer aldım. Ziyaret öncesinde Kuvvet Karargâhı ilgilileri, ‘Odierno’ya bu dönemde gitmeyin, zamana yayalım’ dedi. Dinlemedi, ısrarla gitti. Mesela bundan önce Işık Koşaner Kuvvet Komutanı iken Amerika’ya davet edilmişti. 6-7 ay sonra Genelkurmay Başkanı olacaktı. Karargah, ‘Gitmeyin, icazet alma anlamına gelir’ dedi; ortak aklı dinledi, gitmedi.

Madalya olayına dönersek; Meclis’te, ‘Herkese veriliyor, bize de paldır küldür verildi.’ dedi. Böyle paldır küldür olmaz. Genelkurmay’a bildirilir. Onay verilirse alınır, bu işler de gitmeden ayarlanır. ABD’ye gitmeden önce 2 gün İstanbul’da kaldı. ABD’liler madalya vereceklerini söyledi. Özel’e arz ettirdi. Ayak basmadan önce tören alanı vs. hepsi biliniyordu.

Bize, ‘NATO’cu ABD’ci’ diyenler, ABD’nin madalya veriş gerekçelerine baksınlar. Herkese veriyorlarsa Necdet Özel, Işık Koşaner aldı mı? Çok büyük tepki geldi, bu kadarı beklenmiyordu. ‘Nasıl savunacağız?’ diye düşünüyoruz. Şöyle bir şey oldu, Özel Kalemi, ‘Bu olay sizi mezara kadar takip edecek, eleştirilere alışmanız lazım.’ dedi.”

Gözel’in işaret ettiği 5 Şubat 2014’teki açıklamalara baktığımızda ne görüyoruz? Gerçekten de Odierno’nun, sadece dönemin Genelkurmay Başkanı Özel’le görüştüğüne ilişkin, “Necdet Özel Çuvalcı Generali Kabul Etti” başlıklı haberleri.

Yani daha 2014’te, Odierno’nun “çuvalcı general” olduğu vurgulanmışken, Akar 4 yıl sonra TBMM’de, “Allah, Allah, çuvalı geçiren bu değil.” demişti. Bilmiyorsa da, bildiği halde böyle söylediyse de vahim bir durumdu!..


Askerlerimizin Başına Çuvalı
Onun Geçirdiğine İnanmayan Var Mı?
18/10/2021 | Yazar: Müyesser Yıldız

This entry was posted in ABD - AB - EMPERYALIZM, BOP, TSK. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *