Beni sen mi aradın babacığım?

Yılmaz Özdil –  Şubat 27, 2014

– Selamünaleyküm babacığım.

– Aleykümselam.
– Beni sen mi aradın babacığım?
– Yo-oo, sen aradın.
– Gizli numaradan arandım da…
– E açsaydın.
– Gizli diye açmadım.
– Beni niye arıyorsun o zaman?
– Ben mi aradım?
– Oğlum konuşuyoruz ya!
– İşte ben de onu soruyorum babacığım, ben aramadıysam kapatayım istersen.
– Sana o kriptolu telefonu emanet edende kabahat zaten.
– Niye kısık sesle konuşuyorsun babacığım, Kısıklı’dayım diye mi?
– Ooff, off… Git enişteni çağır, amcanı çağır, abini çağır.
– Abim de var, çağırayım mı?
– Oğlum söylüyorum ya işte, abini al, amcanı al, enişteni al, hepiniz biraraya gelin, oraları halledin.
– Küçük eniştemi mi çağırayım, büyük eniştemi mi?
– Allahım sen bana sabır ver, kızkardeşin geldi mi oraya?
– Büyüğü mü, küçüğü mü?
– Oğlum delirtçen mi lan beni, hangisi geldi senin yanına?
– Küçüğü.
– Yanında mı?
– Yanımda, çağırayım mı?
– Evladım hasta mısın, madem yanındaysa niye çağırıyorsun?
– İşte benim kafam da ona takıldı babacığım, ben mi çağırdım buraya, sen mi gönderdin?
– Ekmek çarpsın Harvard’ın itibarına yazık.
– Anlamadım babacığım?
– Anlasan şaşardım zaten… Sıfırladın mı o şeyleri?
– Neyleri babacığım?
– Hani o senin evde duran şeyleri?
– Senin paraları mı?
– Açık konuşma!
– Kasaları boşalttım, dolarları gönderdim, artanlarıyla da Şehrizar’dan villa aldım inşallah.
– Açık konuşma diyorum!
– Bende bi 30 milyon miktar avro kaldı, Allah’ın izniyle hava kararınca onu da halledeceğim babacığım.
– Oğlum maazallah seni yanlışlıkla bi gözaltına alsalar var ya, sülalemizi yakarsın şerefsizim.
– Paraları taşırken korumalar fotoğrafımı çekti gibi geldi bana, bizi dinliyorlar mıdır acaba babacığım?
– La havle, kızkardeşini ver telefona.
– Küçüğünü mü, büyüğünü mü?
– Kapat, ölümü öp, kapat.
– Kriptolu olanını mı kapatayım, öbürünü mü babacığım?