BİZ KİMDİK BİLİYOR MUSUNUZ?….

BİZ KİMDİK BİLİYOR MUSUNUZ?....

Kesme şekeri ilk gördüğümüzde, buna nasıl şekil vermişler de
böyle olmuş diye *heyecanlanan* çocuklardık biz.

Bir gün benim de bir uçan balonum olsa diye hayaller
kurarak uykulara dalan *hüzünlü* çocuklardık biz.

Karnemize zayıf düşürdüğümüzde, ailemize bunu nasıl
izah edeceğiz diye *yüzü kızaran* çocuklardık biz.

Ahizeli telefonlara kimin aradığını bilmeden, herkesten önce
ilk alo’yu diyebilmek için koşan *telaşlı* çocuklardık biz.

Siyah beyaz televizyonlar ile gördüklerimizin rengini hayal eden,
yayın bitince okunan İstiklal Marşımızı duyduğumuz anda yattığımız
yerden ayağa kalkıp saygı duruşu yapan *onurlu* çocuklardık biz.

Doğum günlerimizde kendisine kitap armağan edilen,
gazetelerden günlerce kupon biriktirilerek sahip olduğumuz
Temel Britannica, Meydan Larousse, Gelişim Hachette gibi
merak ettiklerimizi öğrenmeye çalışan *ansiklopedi* çocuklarıydık biz.

Uzaktan kumandalı televizyonla ilk tanışmamızda oturduğumuz yerden sadece
3-5 kanalı değiştirebildiğimiz halde mutlu olan *mütevazı* çocuklardık biz.

Belediye otobüslerinde, hamile, yaşlı teyze ve amcaları gördüğümüzde
yerimizi onlara vermek için ayağa kalkan *merhametli* çocuklardık biz.

Bayramlarda bizleri lavabo pompası gibi öpen teyzelerin verdiği mendilleri,
harçlık veren amcaları, dedeleri özleyen, kazandığımız paraları ,
gençlik parkındaki *çarpışan otolara binerek harcayan* çocuklardık biz.

Kışın soğuklarında pekmez ile tahini karıp yiyen,
üşümemek için içimize yünlü içlik giyen *garip* çocuklardık biz.

Sokaklarda gazoz kapağı toplayıp, mektup pullarından koleksiyon yapan,
akşam ezanı okundu mu *dayak yememek için evlere koşan* çocuklardık biz.

Sütü bakkaldan alamayıp, hafta sonları mahallenin sütçüsünü elimizde tencerelerle bekleyen, sonra o sütü kaynatıp üzerindeki kaymağı afiyetle yiyen, komşudan aldığımız maya ile o sütün yoğurt olmasını bekleyen *sabırlı* çocuklardık biz.

Kışlık kazaklarımızı güveler yemesin diye bolca naftalinleyip
valizlerde eşyalarını saklayan *umutlu* çocuklardık biz.

Komşu apartmanların meyve ağaçlarına gizlice çıkan, dalından meyve yemenin zevkini
çıkartan ama yaptığıyla da *utanan, içinde “Allah” korkusu olan* çocuklardık biz.

Bizden bir yaş dahi büyüklerimize abi, abla diyecek kadar *saygılı* olan çocuklardık biz.

Mahallemizde kızlarla erkeklerle toplaşıp yakan top,
yedi kiremit oynayan, *küfür etmeyi bilmeyen centilmen* çocuklardık biz.

Evde çorba diye sadece tarhana ve mercimek çorbası içen,
dışarıda domates çorbasının üstüne kaşar serpildiğini gördüğünde
sündüre sündüre o çorbayı içmeyi beceremeyen *masum* çocuklardık biz.

Çikolatanın tadını bayramdan bayrama bilen,
pötibör bisküvi arasına sade lokumu bastırıp
pasta niyetine afiyetle yiyen *mutlu* çocuklardık biz.

Mahallemizden geçen macuncu, simitçi,
pamuk ve elma şeker satıcılarını gördüğümüzde
heyecanlanan *yokluğu bilen* çocuklardık biz.

Siyah önlükleri, beyaz yakaları olan, sabahları okulda
Andımızı bağıra bağıra söyleyen *vatansever* çocuklardık biz.

Cevdet Gökhan Tüzün