YÜZYILLIK YALNIZLIĞIN GABO’suna ELVEDA *** Fidel Castro, kitaplarını basılmadan okuyordu

Ertuğrul Özkök
Hürriyet
20 Nisan 2014

Fidel Castro, kitaplarını basılmadan okuyordu

Marquez öldü… Meksika’da 3 gün yas ilan edildi. Ölümü, dünyanın neredeyse bütün gazetelerinin birinci sayfasında haber… Düşünün… Hangi romanın adı, “Yüzyıllık Yalnızlık” kadar büyük kavram haline gelmiştir? Ya öteki herif… Adı neydi… Ha Rojas Pinilla… Başında bir de Gustavo var… Söyleyin Allah aşkına adını bileniniz var mı… Kim bilir hatırası hangi çöplükte yatıyor şimdi… Merak ettiğim tek şey, acaba mezar taşına ne yazdılar…

Tek adamlar ve diktatörler ne kadar iktidarda kalır

ŞİLİ’de Allende darbecilere teslim olmak yerine ölümü tercih edip, Pinochet iktidara geldiğinde, Marquez bütün dünyaya şu sözü vermişti: “O diktatör gidinceye kadar roman yazmayacağım…”

Ama bu sözünü tutamayıp yazmış, nedenini de şöyle açıklamıştı: “Bir diktatörün bu kadar süre koltuğunda oturabileceği hiç aklıma gelmemişti…”

Pinochet 17 yıl iktidarda kaldı…

“Başkan Babamızın Sonbaharı” romanında anlatılan kişi de bir tek adam, bir diktatördür. O kadar uzun iktidarda kalır ki, insanlar ondan önceki hayatın nasıl bir şey olduğunu unuturlar…

12 bin dolar borçla yazılan efsane kitap

Ne feci bir unutkanlık değil mi… İnsanlar diktatörleri koltuğunda unuturken, geçmişlerini de siliyorlar. Tek adamlar ve diktatörler bazen uzun süre kalabiliyorlar. Ama hiç kimsenin kuşkusu olmasın ki, sonraları iyi olmuyor… Çünkü ortaya ağır bir insanlık suç faturası çıkıyor ve o faturanın bedeli mutlaka ödettiriliyor…

“Gabo”…

Gabriel Garcia Marquez’in takma adı buydu… Gabo, ‘Yüzyıllık Yalnızlık’ı yazmaya 1967’de başlamış… 18 ay, durmadan yazmış… O sırada evin geçimini karısı çalışarak sağlamış…

Ama kazandığı para yetmiyormuş. Kitabın bittiği gün eşine, “Gerçekten bitirdin mi” diye sormuş…

O evet deyince, cümlesini tamamlamış: “İyi öyleyse söyleyebilirim. 12 bin dolar borç aldım…”

Kitap satışa çıkar çıkmaz ilk baskısı tükenmiş…

Marquez o günden sonra bir daha hiç borç para almamış…

Castro’nun arkadaşı

Marguez Küba lideri Fidel Castro’nun çok iyi arkadaşıydı. O kadar iyi ki, kitapları daha basılmadan ona gönderiyor ve o da hemen okuyordu. Castro Batı dünyası tarafından tecrit edildiğinde de hep onun yanındaydı. Sandinistalara destek veriyordu. Amerika Birleşik Devletleri, “komünist” olduğu gerekçesiyle, çok uzun yıllar ona vize vermeyi reddetmişti… Bazen düşünüyorum… Bu kadar fantastik dünyası olan bir insan, hayatının sonuna kadar nasıl solcu kalabilir? Bu soruyu, bütün saflığımla Tansu’ya sorduğumda şu kesin ve net cevabı aldım: “Ne saçma sapan konuşuyorsun…”

Haklı… Hayatım boyunca bir ütopya gettosunda yaşaya yaşaya ben de kendimce “Yüzyıllık yalnızlık” inşa etmişim.

“Sihirli gerçekçilik…”

Hâlâ mezun olamadığımız okulun adı bu değil miydi…

This entry was posted in EDEBİYAT - ANI - ÖYKÜ - ŞİİR. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *