Tonlarca hıyarı mülkün bir ucundan diğerine taşıyacağı gün, Covid salgınından pek korktuğu için uzun süredir dışarı çıkmayan eşi Faize Hanım’a, “Gel seni de götüreyim, memleket görür, hava alırsın” dedi.

Faize Hanım, Muktedir Bey’le çıktığı yolculukta hava almadı, ama epeyce havalandı.

Ehliyetsiz ağır vasıta şoförü, kendisinden sorulan otoyolda ters yöne girip karşıdan gelen TIR’lara çarpmamak için frene basınca Faize Hanım ön camdan uçtu, hıyar kasaları da birkaç saniye arayla arkasından fırlayıp kadıncağızın üstüne kapandılar.  Hastaneye kaldırıldığında bilinci kapalıydı.

Direksiyona sıkı sıkı sarılan sıkı şoför Muktedir Bey sapasağlamdı, ama vicdanı kanıyordu.

Eli böğründe, Covid’den kaçarken hıyar dolusuna yakalanan sevgili eşi, yıllardır ehliyeti varmış gibi direksiyon salladığı, uğruna yüz binlerce kilometre yol yaptığı Faize Hanım’ın ameliyattan çıkmasını beklerken içi içini yiyordu.

Ameliyata giren doktor nihayet yanına geldiğinde Muktedir Bey’in eli ayağı titriyor, kafası öne arkaya sallanıyordu. Doktor, yanına oturup “Haberler ne yazık ki çok iyi değil” dedi. Muktedir Bey, sessizce ağlamaya başladı. “Eşiniz yaşıyor, ama omurgası iki yerden kırılmış. Belden aşağısı tutmuyor. Ömrünün sonuna kadar bakmak zorundasınız.”

Muktedir Bey, gözyaşlarına boğuldu. Doktor devam etti: “Çürümeyi önlemek için, yattığı yerde her iki saatte bir sağa sola çevirin.”

Muktedir Bey, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Doktor, üzüntüyle başını salladı: “Tabii ki idrar kesesi ve bağırsaklarını da kontrol edemiyor. Altına bez bağlamanız ve günde yaklaşık altı kez değiştirmeniz gerekiyor.”

Muktedir Bey, artık haykıra haykıra ağlıyordu. Doktor, işte o zaman gülerek omuzuna vurdu ve “Şaka, şaka” dedi, “Gözünüz aydın, çoktan öldü!”

Başı sağ olsun, Faize Hanım yattıkça Muktedir Bey yaşasın, diyelim mi sevgili okurlarım?