SİVAS’TA YOBAZLARIN VAHŞETİNİ UNUTMAYIN
Sivas’ta gerici yobaz kalkışmasında yakılan
aydınlık insanlarımızı rahmet ve saygıyla,
eline kan bulaşmış ve insanlıktan nasiplenmemiş olanları
Yobazlara destek veren,yardakçılık yapanları
nefretle anarak ;
ANMA VE BÜTÜNLEŞİK İKİ ŞİİR
Temmuz 1993
Yobazların Vahşeti unutulmasın!!
Din adına insan yakan DİNSİZLER
Sıvas’ta 20 yıl önce katledilen
aydınlık insanlarımızı saygıyla anarak
YİTİRDİĞİMİZ CANLAR
Muhlis Akarsu – 45 yaşında, sanatçı
Muhibe Akarsu – 45 yaşında, Muhlis Akarsu’nun eşi
Gülender Akça – 25 yaşında
Metin Altıok – 53 yaşında, şair, yazar, felsefeci
Mehmet Atay – 25 yaşında, gazeteci, fotoğraf sanatçısı
Sehergül Ateş – 30 yaşında
Behçet Sefa Aysan – 44 yaşında, şair
Erdal Ayrancı – 35 yaşında
Asım Bezirci – 66 yaşında, araştırmacı, yazar
Belkıs Çakır – 18 yaşında
Serpil Canik – 19 yaşında
Muammer Çiçek – 26 yaşında, aktör
Nesimi Çimen – 62 yaşında, şair, sanatçı
Serkan Doğan – 19 yaşında
Hasret Gültekin – 22 yaşında, şair, sanatçı
Murat Gündüz – 22 yaşında
Gülsüm Karababa – 22 yaşında
Uğur Kaynar – 37 yaşında, şair
Emin Buğdaycı – 18 yaşında, şair.
Asaf Koçak – 35 yaşında, karikatürist
Koray Kaya – 12 yaşında
Menekşe Kaya – 15 yaşında
Handan Metin – 20 yaşında
Sait Metin – 23 yaşında
Huriye Özkan – 22 yaşında
Yeşim Özkan – 20 yaşında
Ahmet Özyurt – 21 yaşında
Nurcan Şahin – 18 yaşında
Özlem Şahin – 17 yaşında
Asuman Sivri – 16 yaşında
Yasemin Sivri – 19 yaşında
Edibe Sulari – 40 yaşında, sanatçı
İnci Türk – 22 yaşında
Din adına dinden çıkan yobazlara!
BİR ÖLDÜRÜLÜR, BİN DİRİLİRİZ!
“Ağzında zeytin dalıyla,
Uzak ufuklara uçup giderken,
Vurulup, nasıl düşerse yaralı kanadının üstüne
Bir AKGÜVERCİN;
Öyle vurdular, düşürdüler ABDİMİZİ.
Bir kolu uzanmış, camdan dışarı,
Parmakları, karanlığın gözünde.
Bir kolu başına yastık olmuş,
Ak düşünceler üstüne.
Öylesine vurdular, düşürdüler, öylesine.
Sevginin, barışın AKGÜVERCİNİNİ,
Kara düşler üstüne.
Karafakiler, Orhanlar, Cavitler,
Tütengiller, Nihatlar, Erimler,
Bedrettinler, Cömertler.
Hepsi soylu, hepsi yiğit, hepsi mert;
Bembeyaz tespih oldular uşak ellere,
Namert mi, namert.
Siperinden fırlayan bir yiğit asker,
Nasıl vurulur da düşerse ileri;
Öyle vuruldular, öylece düştüler,
Aydınlık düşüncenin soylu ERLERİ…
Vuruldular; yaşlısıyla, genciyle
Vurgun oldukları düşler üstüne.”
OSMAN TÜRKOĞUZ
osmanturkoguz@hotmail.com
İzmir;02 Temmuz 2013
“ZEBANİLER VE NERONLAR,”
Tamı tamına, otuz yedi Aydın İNSAN;
İnançları, umutları uğruna gittikleri,
Çok sevdikleri VATAN TOPRAĞININ bir yerinde,
Sıcak Temmuz ayının tam ikisinde,
Bir akşam vaktinde;
Tanrı’nın razı olamadığı bir biçimde;
Cehennem zebanilerince getirilen,
Cehennem ateşiyle yakıldılar.
Ateş bile çıkmak istemedi,
Madımak Otelinin taş merdivenlerini.
Ne güne duruyordu, Zebanilerin kara elleri,
Koşup ulaştılar, bir solukta,
Ulaştırdılar ateşi,
Yaktılar, umutları, inançları yaktılar.
Kapkara yüzlü, kapkara sakallı Zebaniler, Neronlar.
Zaferlerini coşkuyla, çığlık atarak kutladılar.
Bir Roma’da, bir de burada yaktılar İNSANLARI.
Tamı tamına OTUZYEDİ AYDIN;
Ozandı, yazardı, doktordu bunlar,
Yakılsınlar diye doğurmamıştı ANALARI.
Yanmıştı, kan ağlıyordu Kızılırmağın suları
Yanmıştı TOPRAK ANAN’NIN bağrı.
Oysa ateşe dayanıklıydı,
Yanmaz biliniyordu ANADOLU toprağı.
Bekledik, adalet gerçekleşir diye;
Her gün, yeni umutlar besledik
Adalet, ceza veremiyordu Zebaniye:
Böylesine SUÇ için, MADDE YOKTU HUKUK’TA.
Ve yeryüzünde, hiçbir yerde.
İnsanlar, yakmazlardı İNSANLARI,
Düşünceleri, inançları farklı diye.
Onlar da boş durmadılar,
Ödüllendirdiler, ateşin ustalarını,
Kimini vekil, kimini bakan yaptılar,
Zebaniler, Ankara’ya aktılar.
Oysa yanıldılar;
OTUZYEDİ AYDIN İNSAN değildi yaktıkları.
Kendi kara vicdanları, kapkara yüzleriydi,
Kendi gelecekleri ve can evleriydi ateşe verdikleri.
Kapkara yüzlü, kara cahiller, Neronlar.
Yüreklerde yaktıkları ateşin bile farkına varamadılar.
E.Hv. Alb. İrfan Konur Türkoğuz
