Bekir Coşkun
24 Ocak 2015
Sözcü
Karne ve patatesler…
Çocuklar karnelerini aldılar…
Büyükler ise, müşterilerin artığı patatesleri yiyen bir çocuğu yakalamış dövüyorlardı…
Karne almıştım o sene…
İki karnem vardı, birisi okulun verdiği karneydi; on bir zayıf…
Zaten ders; on iki…
İkinci karnem; değişik okulların değişik renklerdeki karnelerini basan Mustafa Amca’nın İtina Matbaası’ndan aşırılmış gurur verici karnem…
Kuytuda oturup doldurdum…
Tepeden tırnağa pekiyi, pekiyi, pekiyi…
Ben nasıl istemişsem öyle…
Babam pekiyilerimi beğenmemiş “Daha iyi olabilirdi” demişti…
Bir de sormuştu:
“Herkesin karnesi sarı, seninki niye mavi?..”
İki karnem vardı…
Ama ikisini de kimseye göstermek istememiştim…
Birisi; başarısızlığımın belgesiydi…
Öbürü; suçluluğumun…
Ben acı çekerken mutlu gözükmeyi o zaman öğrendim…
Geldik…
Dün çocuklar karnelerini aldılar…
Birer minik deniz yıldızı gibi seke seke geliyorlar…
Pekiyi, pekiyi, pekiyi…
Sevgimiz, gururumuz, umudumuz…
Bir gece önce Burger King restoranlarından birisinde, masaların arasına usulca sokulup müşterilerin artığı patatesleri yiyen bir çocuğu yakalayıp dövdüler…
Yüzü kan içinde kaldı…
Ağladı…
Patatesleri nasıl içi çekti, karnı nasıl açtı, ya da uzaktan bakıp bakıp nasıl özendi oradaki çocuklara, bilemiyoruz…
Ama bir milletin içi yandı…
Öbür karneydi işte o…
Gurur duyarken, utanır ya insan…
Sevinirken, acısı vardır…
Mutluyken içi cız eder..
Çocuklar karnelerini aldılar…
Onları öpün bu gece…
Bizlere benzemesinler…
Facebook: BEKIRCOSKUNVEYAZILARI
Twitter: bekrcoskn
E-mail: bcoskun@sozcu.com.tr
