Arama
Ulu Önder Atatürk diyorki:
- Ekonomik kalkınma, Türkiye’nin hür, müstakil, daima daha kuvvetli, daima daha refahlı Türkiye idealinin belkemiğidir.
- 00:00 / 00:00
- 1Bir Hatira-yi Asksin
- 2Tanbur T. (Abdi Coskun)
- 3Bu Yaz Gecen Gunlerimiz
- 4Farig Olmam Mesreb-i Rindaneden
- 5Bahar Olur Yaz Olur
- 6Kanun T. (Ahmet Cennetoglu)
- 7Biz Heybelide Her Gece
- 8Acmazsan Eger Kalbime Sen
- 9Yillarca Yazik Bos Yere
- 10Sazlar Calinir Camlica'nin Bahcelerinde
- 11Ney T. - Muheyya Oldu Meclis
- 12Ney T. 01 (H.Kudsi Sezgin)
- 13Ney T. 04
- 14Ney T. - Sevk-Efza Pesrev
- 15Ney T. 05 (H. Kudsi Sezgin)
- 16Ney T.- Gulbin-i Iys Mi Demed
- 17Ney T. - Erdi Bahar Sardi Yine (V. Bingol-M.N.Selcuk)
- 18Ney T. 09 (H.Kudsi Sezgin)
- 19Ney T.- Tut-i Mucize-Guyem
- 20Tanbur Ve Ney T. - Sehnaz Pesrev
- 21Ney T. - Ne Zaman Gelse Hayalin
- 22Ney T. 01 (Salih Bilgin)
- 23Ney T. 02 (Salih Bilgin)
Takvim
Son Bir Ayda En Cok Okunanlar
uyarı +18 * TANIMADAN BİLMEDEN OSMANLI’YA…
OSMANLI ARŞİV BELGELERİNE GÖRE İŞGAL DÖNEMİNDE…
ANDIMIZ NEDEN KALDIRILDI?
Yıl 1946 : Camiye Asılan “Welcome” Mahyası…
OSMANLI ARŞİV BELGELERİNE GÖRE İŞGAL DÖNEMİNDE…
OSMANLI ARŞİV BELGELERİNE GÖRE İŞGAL DÖNEMİNDE…
TARIM KÜLTÜRÜ * BİTKİ YETİŞTİRMEYE MERAKLI OLANLARA…
Güncellendi * ATATÜRK ve ANZAK ASKERLERİNİN BİSKÜVİT KUTUSU
TARİHTEN ALINACAK BİR DERS * TOPAL MOLLA * Sarığını,…
OSMANLI ARŞİV BELGELERİNE GÖRE İŞGAL DÖNEMİNDE…
-
Yeni Yazılar
- OSMANLI ARŞİV BELGELERİNE GÖRE İŞGAL DÖNEMİNDE İSTANBUL (16 MART 1920- 31 ARALIK 1922) * Bölüm X
- GEÇMİŞİN İÇİNDEN BİR ÖYKÜ * Geçmişten Günümüze “Ay Masalı”
- KÜRESEL POLİTİKALAR – Yugoslavya’yı parçalayan Ukrayna’yı da parçalar mı?
- PERDE ARKASI * Erdoğan’la görüşen Kasımpaşalı amiral
- DR. FAZIL KÜÇÜK VE KIBRIS’DAKİ YOBAZ MÜFTÜNÜN HİKÂYESİ
Sözcü Gazetesi Yazarları
Rıfat Serdaroğlu Yazıları
Zahide Uçar Yazıları
Mustafa Yıldırım Yazıları
- Ege Adalarımız Libya'dan Daha Yakın / Mustafa YILDIRIM
- Kürt Şeyhi Boğazlattı, ABD Kökenli Örgüt "Lion" Yaptı / Mustafa YILDIRIM
- Gülen İçin ABD'ye Koşanlar Şimdi Neredeler? / Mustafa YILDIRIM
- Şerif Mardin - CIA - Marine Club / Mustafa YILDIRIM
- Türkçenin fiil kökleri internetten önce öldürülmüştü / Mustafa YILDIRIM
Arşivler
Kategoriler
- 12'den vuran sözler
- 21.YÜZYIL ENSTİTÜSÜ
- AB
- ABD – AB – EMPERYALIZM
- AFORİZMALAR
- AHMET TAKAN YAZILARI
- AHMET TANER KIŞLALI
- AKIL AÇICI KONUŞMALAR
- AKIL FİKİR YAZILARI
- AKLI VİCDANI HÜR YAZIŞMALAR
- ALİ ERALP YAZILARI
- ALİ NEJAT ÖLÇEN
- ANAYASA
- ANIL ÇEÇEN
- ANILAR
- Anons
- Arastirma
- ARKEOLOJİ – MİTOLOJİ
- ARŞİV SANDIĞI
- ASİMİLASYON
- ATATURK
- AYNANIN SIRLARI
- BANU AVAR yazıları
- Bekir Coşkun yazıları
- Bilim ve Teknoloji
- BİLİŞİM – İNTERNET –
- BİLİYOR MUSUNUZ ?
- Bölücü KÜRTÇÜLÜK
- BOP
- BÜLENT ESİNOĞLU YAZILARI
- Calisma Dunyasi – Is ve Emekciler
- CUMHURİYET – DEMOKRASİ – ÇAĞDAŞLIK
- DAVUT ARSLANTÜRK
- DEMOKRASİ-ÖZGÜRLÜK
- DENİZ VE DENİZCİLİK
- DEVRİM VE KARŞI DEVRİMLER
- DİN-İNANÇ
- DIŞ POLİTİKA
- Dizi Yazilari
- DOĞA – ÇEVRE
- Doga – Cevre – Ekoloji – Tarim
- DOĞAL YAŞAM
- DOĞAN KUBAN
- DÜNYA DENİZCİLİK SAVAŞLARI
- DÜNYA ÜLKELERİ
- DURUM VAZİYETİ
- DUYURULAR
- EDEBİYAT – ANI – ÖYKÜ – ŞİİR
- EĞİTİM
- Ekonomi
- EMİN ÇÖLAŞAN
- EMPERYALİZM
- ENERJİ
- English articles – İngilizce makaleler
- ERGENEKON – BALYOZ
- ERMENİ SORUNU
- FAŞİZM
- FELSEFE ve GÜZEL DEYİŞLER
- Fetullah Gülen
- FEYM GRUBU ÇALIŞMALARI
- Flash Haber
- FOTOĞRAFLAR
- FUAT AVNİ
- GDO
- GEÇMİŞİN İÇİNDEN
- GEÇMİŞİN İÇİNDEN YAŞAM
- GEDİĞE TAŞ KOYMAK
- Genel Kultur
- GIDA
- GÜLMECE
- Gundem
- GÜNDEM – YORUM
- Haber
- HABER GÜNDEM
- HAYATIN İÇİNDEN
- HUKUK-YARGI-ADALET
- İHANET VE YABANCI YANDAŞLAR
- İLHAN SELÇUK YAZILARI
- İNSAN HAKLARI – DEMOKRASİ
- İrtica
- İSRAİL – SİYONİZM
- İSTİHBARAT KURUMLARI
- KADIN HAKLARI
- KAPİTALİZM – LİBERALİZM
- KARİKATÜR
- KIBRIS
- KISSADAN HİSSELER
- KIZILDERİLİLER
- Kose Yazarlari
- KÖŞELİ YAZILAR
- KÖY ENS.ÖĞR. MUSTAFA AKSUNGUR ANILARI
- KÖY ENSTİTÜLERİ
- KÜLTÜR – EĞİTİM – ÇAĞDAŞLIK
- KUMPAS-TEZGAH-ÜÇ KAĞIT
- KÜRESEL POLİTİKALAR
- Madencilik ve Yeralti Kaynaklari
- MAHİYE MORGÜL
- MEDYA
- MEHMET ALİ GÜLLER
- Mehmet Halil Arık yazıları
- MEHMET TÜRKER
- MENEMEN OLAYI – KUBİLAY
- MİNE KIRIKKANAT
- MİTOLOJİ
- MİZAH
- MOLA ZAMANI
- MUSIC
- MUSTAFA YILDIRIM
- MUZİK KUTUSU
- NECATİ DOĞRU YAZILARI
- NECİP HABLEMİTOĞLU
- NURULLAH AYDIN YAZILARI
- NUSRET KEBABÇI
- ORGANİZE İŞLER
- ORTADOĞU ÜLKELERİ
- ÖZDEMİR İNCE
- ÖZELLEŞTİRMELER
- PANDORA'nın KUTUSU
- PERDE ARKASI
- PKK TERÖRÜ
- Politika ve Gundem
- POROF ZİHNİ
- RADİKAL İSLAM
- Rifat SERDAROĞLU yazıları
- Saglik
- Sanat Edebiyat ve Kultur
- SAVUNMA
- SAYGI ÖZTÜRK
- SAYIŞTAY RAPORLARI
- science * ingilizce * araştırmacılara
- SEÇİM – SEÇSİS
- ŞERİAT – İRTİCA – KARANLIĞIN AYAK SESLERİ
- SİNAN MEYDAN
- SİYASAL İSLAM
- SİYASİ PARTİLER
- SİYASİ TARİH
- SONER YALÇIN yazıları
- SÖYLEŞİLER
- SUAY KARAMAN
- SÜLEYMAN ÇELİK
- SUN SAVUNMA NET
- T.C. BURHAN
- Tarih
- TARİHE – AYDINLANMAYA – CUMHURİYETE NOT DÜŞENLER
- TARİKAT VE CEMAATLAR
- TARIM – EKOLOJİ
- TERÖR
- TSK
- UÇUK KAÇIK HABERLER
- UĞUR DÜNDAR
- UĞUR MUMCU
- ULUSAL STRATEJİ
- Uncategorized
- UNUTMA
- VANDALLIK
- VATANDAŞIN KÖŞESİ
- VİDEOLAR
- Wiki-Leaks – Bilgi sızmaları
- YABANCI BASIN
- YANDAŞ – ÇIKARCI – YAĞCILAR
- Yazarlar
- Yeni Kitaplar
- YENİ NESİL SİLAHLAR
- YILDIZLI YAZILAR
- Yılmaz Özdil
- YOBAZLIK – GERİCİLİK
- YOLSUZLUKLAR
- YOZLAŞMA – AHLAKSIZLIK
- YUNANİSTAN – EGE SORUNU
- Zahide Uçar
Who's Online
35 visitors online now6 guests, 29 bots, 0 membersSeçenekler
OSMANLI ARŞİV BELGELERİNE GÖRE İŞGAL DÖNEMİNDE İSTANBUL (16 MART 1920- 31 ARALIK 1922) * Bölüm X
OSMANLI ARŞİV BELGELERİNE GÖRE İŞGAL DÖNEMİNDE İSTANBUL
BÖLÜM I http://nacikaptan.com/?p=87261
Türkiye’yi kuran ve Türk Milletini yok olmaktan kurtaran Gazi Paşa’yı,
Bir Sırplı, Avusturya Veliahtı Arşidük Ferdinand’ı, Saraybosna’da öldürmüştü.
Osmanlı İmparatorluğu Almanya ve Avusturya-Macaristan’ın yanında savaşa girer.
Amiral Robeck’den Lord Curzon’a gönderilen ve 16 Mart’ta
Yine aynı gün Seryaver Naci Bey, Cemal Paşa, Cavid Paşa, Ayan Üyesi Çürüksulu Mahmud Paşa tutuklandı. Şehzade Tevfik, Osmanlı prensesi olan eşiyle birlikte tutuklandı, Erkan-ı Harbiye Reisi Cevat Paşa evinden yatak kıyafeti ile ve elleri bağlı olarak çıkarılırken, Dr. Esat Paşa da evinden aynı kıyafette ve sürüklenerek çıkarılmış, hatta yolda dövülmüştü. Cemal Paşa’nın konağında bulunanlar, İngiliz askerlerine direnmeye çalışınca iki İngiliz, beş Türk
18 Mart günü Mebusan Meclisi son toplantısını yaparak bir önerge kabul etti.
İstanbul’un Resmen İşgaline Mustafa Kemal
GEÇMİŞİN İÇİNDEN BİR ÖYKÜ * Geçmişten Günümüze “Ay Masalı”
Geçmişten Günümüze “Ay Masalı”
Cumhuriyet – A. Celal BİNZET
Bafa Gölü yakınında yükselen Beşparmak Dağı, antik dönemdeki adı Latmos’la söylencelerin en güzellerinden birine ev sahipliği yapar. Eteklerinde sürülerini otlatan Çoban Endymion uykuya daldığında ona tutkuyla bağlanan Ay Tanrıçası Selene yer yüzüne inerek sevdiğiyle buluşur.
geçmişten günümüze değin bilim insanları için de Ay hep bir merak konusu olagelmiştir. Sözün kısası insanlığın değişmeyen tutkularının başında geliyor yakınımızdaki Ay ve sonsuz uzay. Günümüzde pek bir moda olan Osmanlıcılıkta bu konuya nasıl bakıldığı ise oldukça ilginç.
Sultan III. Murat zamanında Takiyüddin’in önermesiyle Topkapı sırtlarında yapımına 1575’te başlanan gözlemevi iki yıl içinde tamamlanır. Hizmete girmesiyle birlikte her yeniliğe karşı çıkılan toplumdaki kıpırdanışlar dikkat çekici boyutlara ulaşacaktır. O sıralarda gökyüzünde kuyrukluyıldız görünmesini uğursuzluk sayanlar bunu gözlemevinin yapımına bağlamakta gecikmezler. Aynı dönemde İstanbul’da bir de deprem yaşanınca bu olumsuzlukların nedenini yine gözlemevine yüklemek için bahaneler daha ileri boyutlara taşınır.
Tarikatların kışkırtmasıyla alevlenen tartışmalar sonunda Şeyhülislam Kadızade Ahmet Şemsettin Efendi tarafından bir fetva hazırlanarak sultana sunulur. Fetvada gökleri izlemenin uğursuzluk getireceği ve her nerede bu gibi bir işe girişildiyse böyle bir gözlemevinin kurulduğu hiçbir devletin varlığını sürdüremediği yazılır. Ayrıca Takiyüddin’in Ay’da ve göklerde oturan meleklerin bacaklarını gözetlediği yolundaki söylentileri kuyrukluyıldız ve deprem olaylarıyla harmanlayan bilim düşmanı tarikatlar halkı kışkırtmakta gecikmez.
Daha öncesinde Semerkant’ta gözlemevi kurmuş Uluğ Bey’in, oğlu tarafından öldürülmesi örneği de sultana anımsatılarak gözlemevinin yıktırılması istenir. Sultan III. Murat’ın buyruğuyla Kaptanı Derya Kılıç Ali Paşa kendisine verilen kutlu (!) görevi 21 Ocak 1580 gecesi top atışları altında gözlemevini tümüyle yok ederek yerine getirecektir. Osmanlı’daki bilim düşmanlığına örnek olacak bu olay ister istemez Piri Reis’in sultan buyruğuyla katledilmesini, Hezarfen Ahmet Çelebi’nin benzer sonunu, Leonardo da Vinci’nin Haliç üzerine köprü projesinin kabul edilmemesini ya da matbaaya karşı çıkılması gibi örnekleri anımsatır. Bunları birbirine eklediğimizde ortaya çıkan görüntünün hiç de iç açıcı olduğu söylenemez.
Kaptanı Derya Kılıç Ali Paşa’ya gelince… Günümüzde bu paşanın bronz büstü İtalya’nın Le Castella kasabasının en büyük meydanında duruyor. Çünkü Barbaros Hayrettin Paşa’nın 29 Nisan 1536’da yaptığı baskında kaçırılan tutsaklar arasında 11 yaşındaki Giovan Dionigi Galeni devşirilip Osmanlı’nın Kılıç Ali adı verdiği ünlü denizci olmuş.
……………………………
https://www.cumhuriyet.com.tr/yazarlar/olaylar-ve-gorusler/gecmisten-gunumuze-ay-masali-a-celal-binzet-1827230
KÜRESEL POLİTİKALAR – Yugoslavya’yı parçalayan Ukrayna’yı da parçalar mı?
Yugoslavya’yı parçalayan Ukrayna’yı da parçalar mı?
Bülent ESİNOĞLU – 12 Nisan 2021 – bulentesinoglu@gmail.com
Amerika’nın Ukrayna Çıkarması, gerçekte sadece Ukrayna çıkarması değildir.
Amerika’nın Ukrayna Çıkarması; Avrupa Birliği ve Türkiye çıkarmasıdır. Avrupa ve Türkiye’yi yeniden tam kontrol etmesi, Dünya hegemonyası için, olmazsa olmaz görünüyor. Avrupa’da ve Yunanistan’daki Amerikan yığınaklarına bakarsanız, bu sonuca varırsınız. Yeni bir Yugoslavya amacına, ulaşabilir mi, ulaşamaz mı, onu yazımın sonunda tartışacağım.
Amerika’nın Avrupa üzerindeki stratejik tahakkümü, yani Avrupa’nın Amerika’dan, bağımsız karar verebilmesi, bu aşamada gerçekleşir mi?
Bir başka ifadeyle, Avrupa, Çin ve Rusya ile ticaret yapabilecek aşamaya gelir mi? Yoksa Avrupa daha bağımlı hale mi gelir?
Dün Çin Başkanı, Şi Cinpin Merkel’e bir mektup yazmış. Mektup uzun ama kısaca ifade edeyim. “Almanya ve Avrupa’yı, Amerika’dan özgürleştir, dünyada birlikte ticaret yapalım.” Demiş. II. Dünya Savaşından sonra, Avrupa ve/veya AB, NATO ile birlikte, Amerika’nın hegemonya alanında hayat sürdürdü. Türkiye’de öyle…
Kuzey Akım II Petrol Boru Hattı, Almanya ile Amerika arasına, kara kedi gibi girdi. Almanya’nın temiz enerjiye olan ihtiyacı, hat safhada olduğundan, bizim S-400 almamız gibi bir durum oluştu. ABD, 2014 yılından beri, Avrupa’ya, Rusya’dan petrol alamazsın dedi. Ticaret yapamazsın dedi. Almanya ve Avrupa Pazar bulmakta zorlanmaya başladı.
Ticaret, Çin ve Rusya ilişkilerini mecbur etti.
Amerika, Ukrayna Çıkarmasıyla hem Rusya’yı dizginlemek hem de Çin’i Avrupa’dan koparmayı amaçlıyor. İfade ettiğim gibi, ABD yeniden, dünya hegemonyası için yola çıkmış diyebiliriz. Gelelim Amerika’nın, önüne koyduğu amacını gerçekleştirip, gerçekleştiremeyeceğine… Dünya, II. Dünya Savaşından, sonraki Dünya değil.
Ne demek istiyoruz? Şimdi Avrupa ve Amerika’yı ikiye katlayan bir Çin var. Rusya 1989-1990’daki Rusya değil. Rusya, Yugoslavya’nın ve Libya’nın parçalanmasına seyirci kalmış olmayı ne kendine ne de tarihine sığdıramadı. NATO, Varşova Paktı ülkelerini ele geçirdi.
Uzatmayalım.
Rusya’da büyük kuyruk acısı var. İtibarının daha fazla kaybına dayanamaz. Zaten bu mevzide gerilerse, başka mevzileri de düşer. Bölgede, stratejik üstünlüğünü kaybeder.
Çin ise, Amerikan saldırganlığını ve hegemonyasını sonlandırmanın yolunun, Rusya ve Avrupa ile birlikte olmakta görüyor.
Amerika, Gürcistan’da, Rusya’dan bir ders almıştı. Lakin Amerika’nın kuruluş yapısı ve varlığını sürdürme içgüdüsü, onu saldırganlığa mecbur ediyor. Amerika saldırırsa kaybeder. Saldırmaz korku yaratmakla yetinirse, bu daha büyük kayıpları beraberinde getirir.
PERDE ARKASI * Erdoğan’la görüşen Kasımpaşalı amiral
Erdoğan’la görüşen Kasımpaşalı amiral
Cumhuriyet – Barış Terkoğlu – 12 Nisan 2021 Pazartesi
Geçmiş yaşadıklarımız mı? Yoksa anlattıklarımız, yazdıklarımız mı? Her yeni sözle, kelimeyle bir başka geçmiş mi inşa ediyoruz?
Amirallerin açıklamasının ardından koparılan fırtınadan söz ediyorum. Ağza gelen her söz söylendi. Fakat biri var ki… Konuşanlar değil de yaşayanlar, “Orada durun” dedi.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, 10 yıl önce, amiraller kumpasla tutuklandığında başbakandı. “Ben bu davanın savcısıyım” dememiş, onları tutuklatan FETÖ’cü savcılara “ne istedilerse vermemiş”, tasfiye kararlarının altına imza atmamış gibi konuştu. “Bunları FETÖ’cü hainlerin başlattıkları 15 Temmuz darbe girişimine karşı milletimizin yanında yer alırken de görmedik” dedi.
Neyse ki çok eski değil. Ama hatırlamak için de insanın bir sandalyeden kalkıp diğerine oturmak kadar emek harcaması gerekiyor.
Görevdeki amiraller ne yaptı
Bildirinin altında imzası bulunan emekli Amiral Bülent Bostanoğlu, 15 Temmuz gecesi Deniz Kuvvetleri Komutanıydı. Binbaşı O.K.,darbe günü öğleden sonra MİT binasına gelip “darbe olacak” ihbarında bulunduğu, bu da Genelkurmay’a bildirildiği halde, koca kuvvet komutanı olaydan haberdar edilmedi. Hem 15 Temmuz gündüz, hem 16 Temmuz sabahındaki görevleri İstanbul’daydı. Akşam bir düğüne katılmıştı. Diğer komutanlar gibi darbeciler tarafından yakalanıp rehin alınacaktı. Gece boyunca sürekli yer değiştirerek telefonla verdiği talimatlarla, darbeyi bastırmaya çalıştı. Milli Savunma Bakanı’yla gece görüşüp, CNN Türk’e bağlanıp darbeye karşı açıklama yapabilen tek kuvvet komutanıydı. Onun da emeğiyle Deniz Kuvvetleri’nde darbeye katılım düşük oldu. Bunlar benim fikrim değil. 15 Temmuz sonrası darbe davalarının tutanaklarını açıp bakanlar, Bostanoğlu’nun müşteki-tanık sıfatıyla verdiği ifadelerini okuyabilir. Nitekim Bostanoğlu, Cumhurbaşkanı’nın kararıyla, 15 Temmuz’dan sonra da görev süresi bitene kadar, kuvvet komutanlığını sürdürdü.
Listede imzası olan emekli amirallerden biri Önder Çelebi’ydi. Eşi Gonca Çelebi’yi Balyoz davası sırasındaki Sessiz Çığlık eylemlerinden tanıyordum. Önceki gün aradığım Gonca Hanım, “O gece ölüm korkusu yaşadık. Önder bizi bırakıp gitti. Foça’da darbeci deniz piyadelerinin karşısına çıktı.” dedi. Sahiden Önder Çelebi, Foça’da Amfibi Gemiler Komutanlığı’na vekâlet ediyordu. Erkenden müdahale ederek gemilerin limanı terk etmesini engellemişti.
İmzacı bir başka emekli Amiral Hakan Ercan da aynı gece oradaydı, darbeyi bastırmak için Çelebi’yle birlikte ter döktü.
İmzacı amirallerden Hasan Nihat Doğan, 15 Temmuz gecesi Foça’daydı. Deniz Kuvvetleri Komutanlığı eski Lojistik Başkanı olan Doğan, yemek yediği masadan silahla rehin alındı.
Balyoz davasında hapis yatan amirallerden olan Bülent Olcay, 16 Temmuz sabahı darbecilerden Sahil Güvenlik Komutanlığı’nı teslim alan askerdi. 2018 yılına kadar bu görevi sürdürdü.
‘Bu hainlere inanmayın’
Sadece görevde olup darbeye direnenlerden ibaret değil…
Çoğu kumpas mağduru olan amiraller, yıllarca FETÖ’cülerin yargı önüne çıkması için çalıştı. Şimdi gözaltında olan kanser hastası Ali Sadi Ünsal ya da Cem Gürdeniz gibileri, davalarda müşteki oldular. Sürecin aydınlatılması için ifade verdiler. Tanıklıklarını anlattılar.
Gözaltındaki imzacı Amiral Türker Ertürk gibi, arkadaşlarına kurulan kumpasa karşı onur istifası verenler, FETÖ’ye karşı eylemler yaptı. Halka anlatabilmek için konferanslar düzenledi.
Liste uzayıp gidiyor. Ama bu kadar değil…
Emekli olduğu halde, o gece ellerinden gelen mücadeleyi verenlerin hikâyesi, hükümet medyasında bile yer almıştı. Balyoz davasında yıllarca hapis yatan Abdullah Can Erenoğlu’nun 15 Temmuz’daki çabasını Hürriyet şöyle haber yapmıştı: “Kahraman komutan, o gece sabaha kadar Genelkurmay Başkanlığı ve Sahil Güvenlik’teki darbecilerin teslim olması için uğraştı.” Erenoğlu’nun darbeci komutanların emrini dinleyen askerlere, “Evlatlar, bu vatan hainlerine inanmayın. Sizi de kandırıyorlar. Bu hainlerin emirlerine uyarsanız siz de vatan haini olursunuz” sözleri halen arşivde duruyor. Balyoz mağduru emekli amirallerden Caner Bener de o gece Erenoğlu ile birlikte Sahil Güvenlik Komutanlığı’nda darbeyi bastırmaya çalışmıştı.
Erdoğan’la iki kez görüştü
Fakat en ilginç sözleri, Atilla Kezek’in eşi Çiğdem Kezek’i arayınca duydum. Bugün gözaltında olan Atilla Kezek, kumpas davaları sürecinde onur istifası veren amirallerden biriydi. Çiğdem Hanım, 15 Temmuz gecesi, Foça’da Deniz Kuvvetleri Komutanlığı’na ait restoranda, amiraller Aydın Şirin ile Hasan Nihat Doğan’ın davetlisi olarak ailece yemek yediklerini anlattı. Bu sırada darbeci silahlı askerler masaya gelmiş, görev başındaki komutanlar Şirin ve Doğan’ı silah zoruyla esir almıştı. Çiğdem Hanım, eşinin amiralleri vermemek için elinden geleni yaptığını, sonrasında ise bulunduğu yerde darbeyi durdurmak için çabaladığını söyledi.
Ancak…
Çiğdem Hanım, “Eşim emekliydi, daha ne yapabilirdi, o yapacağını daha önce yaptı” dedi. Haksız mı?
Kasımpaşalılığıyla bilinen Kezek, Erdoğan henüz başbakanken, kendisinin de üzerinde üniforma varken, şahsi inisiyatifiyle randevu isteyip iki kez Erdoğan’la görüşmüştü. Biri 1 Mayıs 2012’de Ankara’da Başbakanlık binasında. Öbürü 20 Temmuz 2013 günü İstanbul’da Dolmabahçe ofisinde. Erdoğan’a TSK’de Fethullahçıların nasıl örgütlendiğini, örgütün kumpas davalarla neyi hedeflediğini anlatan Kezek, somut bilgi ve belgeler de sunmuştu. Buna rağmen Kezek’in anlattığı Fethullahçı dönüşüm, tam gaz devam etmişti. Tasfiyeler gerçekleşmiş, FETÖ adım adım orduyu ele geçirmişti. Kezek, elinden geleni yapıp yine de çaresiz kalınca, hapisteki arkadaşlarına yapılanları protesto ederek onur istifası vermişti.
Cumhurbaşkanlığı’ndan gelen telefon
Çiğdem Hanım, 15 Temmuz’dan birkaç gün sonra eşinin Cumhurbaşkanlığı’ndan arandığını anlattı. Saray’daki kritik bir isim Kezek’i davet ediyor, örgütle mücadele stratejisi için yardım istiyordu. Yıllar önce görev başındayken Erdoğan’a her şeyi anlatan Kezek, gerçekleşen darbenin “görünen köy” olduğunu düşünüyordu. Bunun kırgınlığını da taşıyordu. Kezek, buna rağmen 25 Temmuz 2016 günü Saray’a gitti. Yıllar önce anlattığı tabloyu, yeniden saatlerce anlattı.
Görev başında FETÖ ile mücadele ettiler. Hedef alındılar, hapsedildiler, tasfiyeye uğradılar, anlatmaktan hiç vazgeçmediler. Kimi emekliyken, kimi görev başında iken kendilerine kumpas kuranların gerçekleştirdiği darbeye direndiler. Geçen hafta da “ülkeye bir borç” olarak gördükleri Montrö açıklamasını yaptılar. Yıllar önceki gibi yine gözaltına alındılar, medyada linç edildiler. Yetmedi, her gün terör tehdidi aldıkları halde korumaları iptal edildi. Kapılarını çalan memurlar ellerine tebligat tutuşturdu. “15 gün içinde lojmanları boşaltın” denildi.
Bütün günahların suç ortakları bir de “Milletin yanında yer almadılar” diyor ya… Siz kendinize yeni bir geçmiş yaratmak için milletin arkasına saklanıyor olmayasınız!
https://www.cumhuriyet.com.tr/yazarlar/baris-terkoglu/erdoganla-gorusen-kasimpasali-amiral-1827398
DR. FAZIL KÜÇÜK VE KIBRIS’DAKİ YOBAZ MÜFTÜNÜN HİKÂYESİ
1952 yılında Kıbrıs, İngiliz Yönetimi altında “stratejik değeri” yüksek bir sömürgeydi.
Burada yaşayan Kıbrıslı Türk toplumu, o dönemde kendini “cemaat” olarak nitelendiriyordu…
İngilizler; özellikle 1920’li yıllardan itibaren, buradaki toplumun Atatürk devrimlerinden etkilendiğini net biçimde görüyorlardı… Rumların, 1931’de isyan etmeleri ve Vali Konağı’nı ateşe vermelerinden sonra, her iki toplum da “sıkıyönetim” koşulları içine alındı.
Bu “olağanüstü” durum, 2. Dünya Savaşı’na kadar sürdü. İngilizler; bayrağı, Atatürk’ü, İstiklal Marşı’nı yasaklarken, Müftülük makamını da feshetmişlerdi.
İngilizler; milliyetçi çıkışlara tolerans göstermezken, “dinsel” gelişmeyi teşvik eden, tercih eden bir politika izlemeye başladılar. “Türk” sözcüğü yerine, “İslam” sözcüğünü dayattılar… “Türk Lisesi”ni, “İslam Lisesi” yaptılar…
Kıbrıslı Türkler’in “Atatürkçü bir toplum” olarak varlığını sürdürmesine karşı çıktılar, bu yöndeki çabalardan rahatsız oldular, bize hep “İslam cemaati” olarak muamele ettiler…
1952 yılında da Türkiye’den bu “cemaat”in başına ansızın bir “Müftü” tayin etmeye karar verdiler… Oysa Kıbrıslı Türkler, Müftü’yü kendilerinin seçmesini talep ediyorlardı… İngilizler’in tayin ettiği bu Müftü için de kendilerine hiçbir şey sorulmamıştı…
O günlerde İngilizlere karşı, gazetesi Halkın Sesi’nde etkin bir mücadele veren Dr. Fazıl Küçük, İngilizler’in Lefkoşa’ya tayin ettiği Yakup Celal Menzilcioğlu adındaki Müftü’yü karşılamak üzere Larnaka Limanı’na gitti… Türkiye’den gelen gemiden çıkan yaşlı adama baktı… Kılık kıyafeti düzgün değildi. Üzerinde oldukça eski bir cübbe, başında sarık vardı. Ağdalı bir Osmanlıca konuşuyordu.
Dr. Küçük, kendisi ile birlikte Müftü’yü karşılamaya giden Kıbrıs Türk Kurumları Federasyonu Başkanı Faiz Kaymak’a döndü ve şöyle dedi:
“İngilizin başımıza Müftü olarak getirdiği bu herifi hiç beğenmedim. Tam bir yobaza benziyor.”
İstanbullu Müftü; 1952 yılında bir gün, Lefkoşa’da Selimiye Camii’nde vaaz verirken, sözü Atatürk’e getirerek (Naaşı henüz Anıtkabir’e gömülmemişti) şöyle demiş:
“Allah taksiratını affetsin. Öleli kaç yıl oldu. Daha vücudu toprağa değmedi”
Müftü’nün Atatürk’e yönelik “günahkâr” suçlaması, Dr. Fazıl Küçük’ü çok sinirlendirdi. Gazetesi Halkın Sesi’nde “yobaz” olarak nitelendirdiği Müftü’ye savaş ilan etti…
Halkın Sesi’nde şöyle yazmıştı:
“Onun bildiği ve bize söylediği: 1- Ezan Türkçe okunamaz. 2- Camiye gelmeyenler gâvurdur. 3- Oruç tutmayanlar cehenneme gidecektir. 4- Hamamda peştemalle yıkanmak ayıp ve günahtır. 5- Kısa pantolon giyip dolaşmak Müslümanlara yakışmaz.”
Müftü Menzilcioğlu, bu tartışmalar sürerken, izin alarak İstanbul’a gitmiş, ancak bir daha geri dönmemiş. Bu olaydan sonra adadaki İngiliz Yönetimi; “Buyurun Müftünüzü kendiniz seçin” demek zorunda kalmış.
Müftülük için 3 aday ortaya çıkmış. 10 Haziran 1953’te “Kıbrıs Türk Kurumları Federasyonu” Baflı Mehmed Dana Efendi’yi Müftü adayı olarak ilan etmiş. Dana Efendi, 1948 yılında Kıbrıs Valisi Lord Winster tarafından kurulan “Türk İşleri Komisyonu”na tayin edilen yedi üyeden birisiydi. Kıbrıslı Türklerin ilk siyasal örgütlenmesi olan KATAK’ın kuruluşunda önemli katkıları olmuştu.
Müftülük seçimi için, iki başka aday daha vardı. Kıran kırana bir seçim dönemi yaşanmıştı. O dönemde Necati Özkan, gazetesi İstiklâl’de; adaylardan Urfa doğumlu, İstanbul camilerinde vaiz olarak ün yapmış bir kişiyi savunurken, Dr. Küçük de Halkın Sesi’nde Dana Efendi’yi destekliyordu.
Dr. Küçük gazetesinde şunları yazıyordu:
“Başımıza dışarıdan getirtilecek, evveliyatını bilip tanımadığımız bir adamı istemiyoruz. Her kim ne derse desin aramızdan birini Müftü seçeceğiz. Bizim aradığımız inkılaba sadık cesur ve fedakâr bir insandır.”
Müthiş bir medya savaşı yaşanmış, hatta bu konu mahkemeye de taşınmıştı. Sonuçta; iki diğer aday yarıştan çekilmiş ve Dana Efendi, seçimsiz Müftü olmuştu. Baf’tan büyük bir konvoyla Lefkoşa’ya getirtilen Dana Efendi, 30 Aralık 1953 günü Lefkoşa’da 19 pare top atılarak karşılanmış, düzenlenen görkemli ve kalabalık bir törenle Müftülük makamına oturtulmuştu.
70 yıl önce yaşanmış bu Müftü olayını neden anlattım?
Çok ilginçtir… TRT’nin “Bir Zamanlar Kıbrıs’ta” dizisinde Dr. Fazıl Küçük’ü “silik bir şahsiyet” olarak göstermesinin hemen arkasından; Orhan Baylan adında, Atatürk düşmanı bağnaz bir dinci, Osmanlı sevicisi adamın videosu dolaşmaya başladı.
Bu kişi; yukarıda anlattığım 70 yıl önceki olayı anımsatırken, ağzından köpükler saçarak, yüzünde öfke ve kin ifadesiyle Dr. Fazıl Küçük’e hakaretler yağdırdıktan sonra “Ataistin biriydi. Geberdi gitti. Bana ne lan senin liderliğinden. Ha İngiliz ha Küçük” dedi ve bize “Diziyi bu gözle incelememizi” salık verdi…
Demek ki, “siyasal İslam” rejiminin aşıkları, tarihin derinliklerinde kim ki “yobaz”lığa karşı çıktı, kim ki ona karşı savaştı, bunun hesabını; din üzerinden, hem de 70 yıl sonra “dizi”lerle sormayı deneyecek…
Siyasal İslam’ın ajandasına asıl “bu gözle” bakmak lazım…
https://ahvalnews-com.cdn.ampproject.org/c/s/ahvalnews.com/tr/analiz/dr-fazil-kucukun-70-yil-once-yobaz-muftuye-karsi-savasi?amp
CHP’li Toprak: ‘Erdoğan Türkiye’nin su kaynaklarını 49-99 yıllığına Katar’a kiralayacak’ * Bugüne kadar bu su kaynaklarını kullanan, bağ-bahçe-tarla sulayan, içme veya kullanma suyu olarak tüketenlerin yapılacak düzenlemelerle bundan sonra ücret, para ödemek zorunda
Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Başkanı Tayyip Erdoğan’ın ‘İsteseler de, istemeseler de inadına yapacağız’ dediği Kanal İstanbul için Çin ve Katar ile kapalı kapılar ardında büyük pazarlıkların yürütüldüğü iddiaları siyaset ve ekonomi gündeminde tartışılırken, Katar ile geçen yıl imzalanan ‘Su Yönetimi Mutabakatı’ tartışmaları daha da alevlendirmeye aday görünüyor.
Geçtiğimi yıl 26 Kasım’da imzalanan Su Yönetimi Mutabakat Zaptı’na Türkiye adına Tarım ve Orman Bakanı Bekir Pakdemirli, Katar adına da Enerji İşleri Devlet Bakanı Mühendis Saad bin Sherida Al Kaabi imza atmıştı. Herhangi bir su kaynağı bulunmayan, ortak su sınırı ya da kıyısı da olmayan Katar ile Türkiye arasında imzalanan bu anlaşmanın içeriğine ilişkin sorular iktidar tarafından yanıtsız bırakıldı.
Mecliste muhalefet milletvekilleri tarafından verilen soru önergelerine de bugüne kadar yanıt verilmedi. Beş ay önce imzalanan anlaşma, 3723 sayılı Cumhurbaşkanı Kararı olarak Erdoğan tarafından onaylanıp imzalanarak 21 Mart’ta resmi gazetede yayınlandı ve yürürlüğe girdi.
Beş sayfalık Mutabakat Zaptı’nın yürürlüğe konulmasıyla, Türkiye’nin yeraltı ve yerüstü tatlı su kaynaklarının, nehir ve ırmaklarının kullanım hakkının, para karşılığı uzun süreli olarak Katar’a tahsis edileceği iddiaları da yaygınlık kazandı.
Mutabakat zaptının beş yıl süreli olduğu ve sürenin sona ermesinden üç ay önce taraflardan herhangi birisi bildirimde bulunmadığı takdirde, otomatik olarak beş yıl daha uzaması öngörülüyor. Bunun yanı sıra, tarafların karşılıklı olarak görüşüp anlaşması ile mutabakata yeni ilaveler yapılabileceği anlaşma metninde yer alıyor. Dolayısıyla yürürlüğe konulan mutabakatın nihai metin olmadığı, önümüzdeki süreçte yeni eklemeler, değişiklikler, ilaveler yapılarak daha da genişletileceği anlaşılıyor.
İki ülkenin su yönetimi alanındaki karşılıklı deneyim ve birikimlerini, sahip oldukları teknolojileri paylaşmalarını, ortaklaşa yeni teknoloji araştırmalarını da içeren anlaşmanın en kritik maddelerinden birisi, Türkiye’nin Gelir Getirmeyen Sularının (GSS) azaltılması. Yani diğer deyişle tüm nehirlerin, ırmakların, dere ve çayların, göllerin, yeraltı su kaynaklarının kazanç sağlayacak şekilde metalaştırılması ve ticari amaçlar doğrultusunda kullanılması, anlaşmanın en önemli amacını oluşturuyor.
Bu da, bugüne kadar bu su kaynaklarını kullanan, bağ-bahçe-tarla sulayan, içme veya kullanma suyu olarak tüketenlerin yapılacak düzenlemelerle bundan sonra ücret, para ödemek zorunda olacağı anlamına geliyor.
GSS’nin azaltılması maddesi, mevcut tüm su kaynaklarının çeşitli ticari amaçlar ve işlemler için uzun süreli kiralanması, kullanım hakkının satılması, ticari amaçlı sözleşmelere konu olması, üzerinde baraj, santral, sulama kanalları inşa edilerek, kullanma hakkı devredilecek kişi ya da kuruluşların kazanç sağlayabileceği hale getirilmesi demek. Mutabakat, ‘Türkiye’de ticarileşmemiş, gelir getirmeyen herhangi bir su kaynağının kalmamasını’ hedefliyor.
Herhangi bir su kaynağı olmayan çöl ülkesi Katar’ın ağırlıkla kıyılarda kurduğu dev arıtma tesisleriyle, denizden çektiği suyu tuzdan arındırıp kullandığı biliniyor. Dolayısıyla bu alanda oldukça deneyimli olan Katar’ın Türkiye kıyılarında bu tür tesisler kuracağı karşılığında da Türkiye’nin tatlı su kaynaklarının kullanım hakkını uzun süreli anlaşmalarla devralarak, gerek suyun pazarlanması gerekse enerji, sulama, depolama, tankerlerle taşıyarak başka ülkelere pazarlama vb. ticari faaliyetlerde bulunabileceği dile getiriliyor.
Bu çerçevede yapılacak uzun süreli kullanım hakkı anlaşmaları karşılığında, Katar’ın yapacağı ödemeler ve finansal destek ile iktidarın içinde bulunduğu kaynak sıkıntısını, ekonomik darboğazı ve döviz gereksinimini karşılamayı planladığı öne sürülüyor.
Mutabakat zaptında, anlaşmanın amacı;
*Türkiye ve Katar’da su kaynaklarını geliştirmek,
*Enerji verimliliğinin ve su temininin artırılması,
*Suyun ve üretilecek enerjinin iletim ve dağıtım ağlarında kullanılan malzemeleri ve bunların bakımının yönetilmesi,
*Nitelikli su izleme, su artıma ve kimyasal kullanımında verimliliğin artırılması,
*Gelir getirmeyen suların (GSS) azaltılması,
*Su kullanımı koruma programlarının iyileştirilmesi ve bu alandaki en son teknolojilerin kullanılması olarak sıralanıyor.
Ayrıca yeraltı su varlıklarının doğal veya yapay besleme yöntemleri devreye sokularak güçlendirilip, yönetilmesi de anlaşma maddeleri arasında. Burada da akla Türkiye kıyılarında Katar’ın kuracağı deniz suyunu tuzdan arıtma tesisleriyle elde edilecek suyun yeraltı su kaynakları ve göllerin takviyesinde kullanılacağı geliyor. Ancak arıtılmış deniz suyunun sanayide ve tarımsal sulamada kullanılamadığı kaydediliyor.
Mutabakatta yer alan ‘kıyı ve geçiş suları yönetimi’ başlığı altında ise herhangi bir ifade yok. Bu maddenin amacının ne olduğu anlaşılamazken, muhtemelen önümüzdeki dönemde karşılıklı ilave edilecek yeni maddelerle kapsam genişletilecek.
CHP İstanbul Milletvekili ve Genel Başkan Koordinatör Başdanışmanı Erdoğan Toprak yaptığı açıklamada, anlaşmanın Türkiye’nin su kaynakları ve ülkenin geleceği adına çok tehlikeli ve riskli maddeler içerdiğini, iktidarın para bulmak için su kaynaklarını Katar’a ipotek etmeyi planladığını öne sürdü.
Toprak, Gelir Getirmeyen Suların azaltılması maddesi çerçevesinde, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bazı nehir, ırmakların kullanım hakkını 49-99 yıllığına Katar’a verebileceğini iddia ederek şunları dile getirdi;
“Cumhurbaşkanı kararıyla onaylanıp yürürlüğe konulan mutabakat zaptının içeriğine bakıldığında, su yönetimi adı altında ulusal su kaynaklarımızın ‘ticarileştirilerek’ Katar’ın çıkarlarına hizmet edecek şekilde kullanımına olanak sağlandığı görülüyor. Beş yıllık bu anlaşmaya, taraflar aralarında anlaşarak yeni maddeler ekleyebilecek. Süre bitiminden 3 ay önce taraflar bir bildirimde bulunmaz ise otomatik olarak beş yıl uzayacak.
Su kaynağı olmayan Katar, kullanma suyunun yarısından fazlasını desalinasyon denilen, deniz suyunu tuzdan arıtma yöntemiyle ve su tüketiminin ciddi bir kısmını da kullanılmış suyu tekrar arıtarak elde ediyor. Mutabakat metninde su yönetiminin ekonomik kalkınmadaki rolüne ısrarla vurgu yapılmasına karşın, suyu olmayan Katar’ın ekonomik kalkınması için su yönetiminin ne gibi rolü olabilir?
Bu ifade bize gösteriyor ki; Türkiye’nin su kaynaklarının kullanım hakkı Katar’a sunularak karşılığında Katar’ın Türkiye’ye parasal-finansal destek sağlaması bekleniyor. Özellikle Covid-19 salgını; temizlik, hijyen başta olmak üzere suyun önemini en somut şekilde tüm dünyaya gösterdi. Gıda üretimi ve gıdaya erişimin ne kadar hayati olduğu bu salgında önümüze konuldu. Gıda, sebze, meyve ve tarımsal üretimde, hayvancılıkta suyun önemi birincil öncelik olarak kendisini dayattı.
Böyle bir tablo ortada iken ülke su kaynaklarının yönetiminin Katar’a altın tepside sunulması, ülke insanının en hayati gereksinmesinin, tarımın, çiftçinin, üreticinin, hidroelektrik enerji üretiminin para karşılığında yabancı bir ülkeye ipotek edilmesi, Türkiye’nin varlığının ve geleceğinin riske atılmasıdır.”
CHP’li Toprak doğal mecrasında akan, dar gelirli, çiftçi, üreticinin kullandığı akarsuların da artık ticarileştirilmesinin amaçlandığını, su kaynaklarının patronaj altına sokulduğunu savundu.
Katar’ın yaygın şekilde kullandığı deniz suyunun arıtılması sistemlerinin, büyük çaplı elektrik tüketimi gerektirmesi yanında denizin kirlenmesi, denize geri salınan tuzun doğal dengeyi bozması gibi çevreyi kirleten sonuçlara yol açtığını kaydeden Toprak anlaşmayla Türkiye sahillerinin Katar’ın kuracağı bu tür tesislere emanet edileceğinin açıkça görüldüğünü öne sürdü.
Erdoğan Toprak açıklamalarını şöyle sürdürdü;
“Suyun gelir getirmesi için ticarileştirilmesi, üzerine elektrik santrali kurulması veya suyun kullanım hakkının para karşılığı Katar’a kiralanarak ‘gelir getirir’ hale dönüştürülmesiyle ülkede gelir getirmeyen su kaynağı bırakılmaması demektir. Kıyılarımız, sahillerimiz, denizlerimiz Katar’ın kuracağı desalinasyon tesislerine emanet edilecek!
Büyük ihtimalle karşılığında da ülke sınırları içinde doğup denize dökülen sularımızın kullanım hakkı Cumhurbaşkanı kararıyla 49 veya 99 yıllığına Katar’a verilecek! Karadeniz’in yaylaları, dereleri, Kanal İstanbul civarında binlerce dönüm tarım arazileri, Antalya Limanı, Borsa İstanbul, Tank-Palet Fabrikası, şifreli yayın lisansı vb. derken, şimdi de sıra su kaynaklarımızın Katar’a peşkeş çekilmesine mi geldi?
Bu anlaşmayla nehirlerimizin denize döküldüğü yerlere kurulacak depolama tesislerinde toplanacak tatlı suyun, tanker gemileriyle Katar’a taşınması, Katar üzerinden diğer Arap ülkelerine pazarlanması yanında, Katar’ı çiftçinin, sulu tarım yapan üreticinin, bağ-bahçe sahiplerinin, milyonlarca kişinin patronu konumuna getiriyor ve kendi suyumuzu parayla satın almak dışında seçenek bırakmıyor. Cumhurbaşkanının onayladığı bu mutabakat metni, Türkiye’nin su kaynaklarının kullanım hakkının Katar’a devrinin yolunu açacak, ulusal çıkarlarımıza ve bağımsızlığımıza aykırı bir anlaşmadır.”
İktidar geçtiğimiz yıl yaşanan döviz ve kur krizi sırasında diğer ülkelerin Merkez Bankalarıyla swap anlaşması girişimlerinde yalnızca Katar ve Çin’den olumlu yanıt alabilmişti. Şimdi Kanal İstanbul için de finansman ve yapım süreçlerinde Çin ve Katar’ın adı ön plana çıkarken, yürürlüğe konulan Su Yönetimi Anlaşması, 2,8 milyon nüfuslu Katar’ın iktidarın açtığı yeni kapılarla, Türkiye’deki ekonomik varlığının ve etkinliğinin daha da genişlemesine imkân sağlayacak.
https://ahvalnews-com.cdn.ampproject.org/c/s/ahvalnews.com/tr/guncel/chpli-toprak-erdogan-turkiyenin-su-kaynaklarini-49-99-yilligina-katara-kiralayacak?amp
DIŞ BASINDAN * CUMHUR İTTİFAKATININ KADRO PAZARLIĞI VE SİSTEMİN YIKIMI * kamu kaynaklarını yöneten Fon’un “Erdoğan ve ailesinin elinde keyfi, siyasi ve mali bir araç haline geldiği” belirtiliyor.
Berlin merkezli vakıf SWP Cumhur İttifakı’nın ‘kadro pazarlığı’ nı raporladı…
Berlin merkezli Bilim ve Politika Vakfı’nın (SWP) Dr. Sinem Adar ve Dr. Günter Seufert tarafından hazırlanan “İki Buçuk Yıl Sonra Türkiye’nin Cumhurbaşkanlığı Sistemi, Kurumlara ve Politikaya Genel Bir Bakış” başlıklı raporuna göre, yeni sistem Türkiye’de büyük yıkıma neden oldu.
Cumhuriyet gazetesinden Birol Güger’in haberine göre; rapora göre yürütme yetkisinin tek elde toplanması, parlamento, yerel yönetimler gibi “seçilmiş” organların yanı sıra, bürokrasi ve yargıyı da zayıflattı.
Rapora göre, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, bürokrasi ve yargıya derinlemesine müdahale eden, orduyu kontrol altına alabilen bu yeni sistem aracılığıyla kurumsal olarak iktidarını güvence altına almaya çalıştı.
Erdoğan’ın, ülkenin yönetim biçimini değiştirirkenki temel motivasyonunun, “laik Kemalist ideolojiyi bastırmak ve ülke nüfusunun tamamına muhafazakâr bir korse giydirmek” olduğunun vurgulandığı rapora göre bu girişim, “Toplumun laik kesimleri üzerindeki büyük devlet baskısına rağmen başarısızlıkla sonuçlandı.”
Polis ve istihbarat teşkilatları MHP’ye açıldı
Raporda, “nitelik değil, tarikat ve siyasi parti üyeliğinin” şekillendirdiği, bürokrasideki derin “yetenek” sorunu şu sözlerle aktarıldı:
“Yeni yönetim sisteminde kamu istihdamı, devlete sızmanın partizan bir aracı olmaya devam ediyor (…) Atamalar genellikle niteliklere göre değil, Erdoğan ve ailesine yakınlık gibi faktörlerle şekilleniyor.”
Raporda, 15 Temmuz’daki başarısız darbe girişiminin Türk siyasetinde yarattığı etkiye ilişkin şunlar aktarıldı: “Kendi kadrosu oldukça zayıf olan AKP, göreve geldikten kısa bir süre sonra Gülen tarikatı mensuplarının özellikle polis, yargı, ordu ve istihbarat teşkilatına katılımının yolunu açtı.
Başarısız darbe girişiminden bu yana, dini tarikatlara mensup aşırı muhafazakârlar ve MHP üyeleri yeni boşalan mevkileri toplu halde işgal ediyor.
Bürokrasinin, özellikle ‘polis ve istihbarat teşkilatının’ MHP üyelerine açılması, partinin AKP ile ittifakının temelini oluşturuyor.” AKP’nin güvenlik bürokrasisinin tamamını kontrol altına almaktan hâlâ çok uzak olduğuna dair artan işaretler bulunduğu ifade edilen raporda, Erdoğan ve AKP’nin iktidarda kalmak için MHP ile ittifaka ihtiyaç duyduğu vurgulandı.
Çürümeye örnek Varlık Fonu
Raporda, Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nin, çürümeye yol açtığı anlatılırken “Varlık Fonu” buna örnek gösterildi. Yaklaşık 33,5 milyar dolar değerinde ve merkezi bütçenin yüzde 40’ına denk gelen kamu kaynaklarını yöneten Fon’un “Erdoğan ve ailesinin elinde keyfi, siyasi ve mali bir araç haline geldiği” belirtiliyor. 47 sayfalık rapora göre bütün bu gelişmeler, yabancı sermayenin ülkeden çıkışını hızlandırdı, uluslararası firmalar yatırımları beklemeye alırken birçoğu mevcut üretim tesislerini Güneydoğu Avrupa’daki komşu ülkelere taşımayı planlıyor. Örneğin, Volkswagen, Türkiye’de fabrika kurma planlarından vazgeçtiğini duyurdu.
Muhalefet güçleniyor
Öte yandan, 2019 yerel seçimlerinin, “muhalefetin, ideolojik farklılıkları nedeniyle AKP’ye sandıkta meydan okuyamayacağı endişesine son verdiğinin” vurgulandığı raporda, muhalefetin sadece Ege ve Akdeniz’in kıyı bölgelerini değil başkent Ankara’yı çevreleyen Anadolu belediyelerinde de varlık göstermeye başladığı vurgulandı. “AKP ve Cumhurbaşkanı’na yönelik oy oranlarının özellikle gençler arasında düşüşe geçtiği” kaydedilen raporda, Türkiye’deki otoriter yönetim denemesinin birkaç nedenden ötürü sürekli olamayacağı öngörülüyor. Buna göre, “Ekonomik kapasitesi büyük ölçüde halkın rızasına bağlı olan Türkiye’de baskı yoluyla sömürülecek türden doğal kaynaklar yok. Ayrıca ülkenin sosyopolitik çeşitliliği AKP’nin sivil alana derinlemesine nüfuz etmesini zorlaştırıyor; (bütün bu parametreler ise) gelecekte protestoların patlak verme ihtimalini güçlendiriyor.”
TARİHİN İÇİNDEN * OSMANLI’DA DEVŞİRMELERİN İHANETİ
OSMANLI’DA DEVŞİRMELERİN İHANETİ
(Yücel TANAY -Araştırmacı-Yazar)
İster Osmanlı dönemi olsun. İster Türkiye Cumhuriyeti neden bu kadar hain çıkar diye sorgulamışsınızdır, bunun nedeni Osmanlıdaki devşirme sisteminin Osmanlı yıkılsa da. günümüz cumhuriyet Türkiyesine kadar olan yansımalarıdır. Evet Cumhuriyet döneminde devşirme sistemi yoktur. Fakat Osmanlı dönemindeki devşirilmiş aileler, Türkiye cumhuriyetinde de devam etmiştir. İsimleri Türk olsa da, kökenlerini bildikleri için Türklere karşı daima ihanet içinde bulunmuşlar, dış güçlerle devamlı işbirliği hallinde olmuşlardır. Devşirme sistemi bir kast sistemidir.
Osmanlı tarihi devşirme ihanetleriyle dolu bir tarihtir. Günümüz Türkiye’sinde, politikacılar başta olmak üzere kimi üst düzey kamu yöneticileri, iş adamları, gazeteciler, akademisyenler ve aydınlar arasında, yoğun bir yozlaşma ve yabancılaşma yaşanmaktadır. Ülkenin ve ulusun çıkarları yönünde değil de, ilişki içinde oldukları küresel güç merkezlerinin istekleri yönünde davranan, sayıları az etkileri çok bu insanlar; ele geçirmiş oldukları siyasi ve akçeli güçle, ülke ve ulus karşıtı eylemler içine girmektedirler.
Osmanlı’da Devşirmecilik Kölelik sisteminin farklı versiyonudur.
Osmanlıda Hem köle Pazarı vardı, Hem de devşirmecilik kelimeler anlam bakımında farklı olsalar da, aslında yapılandan dolayı devşirmecilik bir köleciliktir.
Savaş tutsakları ile kölelerin, ekonomik ya da askeri amaçla kullanılması, değişik yöntem ve oranlarda hemen tüm toplum biçimlerinde görülür. Antik Çağ Grek devletleri ve Roma İmparatorluğu, köleciliği bir üretim biçimi haline getirirken, bu biçimiyle köleciliğe yönelmeyen Osmanlı İmparatorluğu çok başka bir yöntem geliştirdi. Atina ya da Roma’da köleler satılabilir, bağışlanabilir ya da öldürülebilir. Nesne olarak görülüp en ağır işlerde çalıştırılır ve toplum dışında tutulurdu. Osmanlı İmparatorluğu’nda insan gereksinimi çok başka biçimde karşılandı. Fethedilen yerlerden toplanan seçilmiş genç insanlar, Osmanlı nizamına uygun olarak yetiştirilerek toplumun iç unsuru haline getirilip yönetici yapıldı. Osmanlılar bunlara devşirme adını verdi. Bu yöntem, Atina ve Roma köleciliğinden çok daha başkaydı. Daha insancıldı ama bu insancıllık, Osmanlı Devleti’ne ve onun Türk uyruklularına yararından çok zarar verecekti.
Devşirmeler Osmanlı Devletinin ilk dönemlerinde, savaş tutsaklarının beşte biri, orduda kullanılmak üzere padişaha yani devlete ayrılıyor ve bu işleyişe pençik vergilendirmesi deniliyordu. Önceki İslam devletlerinde; gulam, kul ya da memluk sözcükleriyle tanımlanan bu uygulama, Anadolu Türk beylikleri döneminde geliştirilmiş, Osmanlı Padişahı I.Murat döneminde (1360-1389) kurumsallaştırılarak daha kapsamlı duruma getirilmiştir. Devşirme sistemi bu sürecin ürünüdür.
Padişah buyruğuna (fermana) dayanan toplama (devşirme) kurulları birkaç yıl arayla Balkanlar’da değişik bölgeleri dolaşır, kent ya da köylerde, hane sayısının kırkta biri oranında genç toplardı. Genellikle 14-18 yaş kümesi içinde kalan, sağlam vücutlu, akıllı Hıristiyan çocuklar seçilir ve eğitilmek üzere İstanbul’a götürülürdü. Kurul üyeleri, köy ya da semt papazının eşliğinde, kilise vaftiz defterinden gençlerin özelliklerini saptar ve aile başına bir kişiyi geçmemek koşuluyla seçim yapardı. Devşirilenlerin özellikleri bir deftere yazılır ve halktan, devşirilen her genç için, yol ve giyim giderlerini karşılamak amacıyla 600 akçe para toplanırdı. Bu paraya kul akçesi denirdi. Devşirilenler 100-200 kişilik kümeler halinde, sürücü adı verilen yetkililere teslim edilerek yola çıkılırdı.
Batılılar bu yöntemin, Hıristiyan aileleri, özellikle ana ve babaları perişan ettiğini, çocuğu zorla elinden alınan kimi anaların, delirmiş gibi oğullarının peşinden İstanbul’a gittiklerini söylerler. Batı edebiyatında bu konuyu işleyen sayısız acıklı öykü yazılmıştır. Oysa, bu tür öykülerin gerçekle bir ilişkisi yoktur ve bunlar Türk karşıtlığının aracı olarak kullanılan propagandadan başka bir şey değildir.
Gerçekte ise, Hıristiyan aileler toplama kurullarına devşirme listesi sunan papazlara, kendi çocuklarını listeye alması için baskı yaparlar, armağanlar verirlerdi. Devşirme olarak seçilen her çocuk, ailesi için başa konan bir talih kuşu, bir umut kaynağıdır. “Beslenmesi gereken bir boğazın eksilmesi”3 bir yana, asıl önemli olan bu boğazın dünyanın en büyük devletinin askeri ya da idari kademelerinde yükselerek kendilerine ilerde “nimetler sunma” olasılığıdır. Devşirme seçilmek, günümüzde herkesin büyük bir istekle peşinden koştuğu, ABD vatandaşı olmaktan çok daha önemli bir şeydi. Nitekim, büyük askeri seferler sırasında, sınır boylarına doğru ilerleyen ordunun, devşirme kökenli başkomutanları; doğdukları köye uğrayarak anne-babalarının “gönlünü yüceltmek”, onlara “bağışta bulunmak” için ordunun yolunu değiştirdiği çok görülmüştür.
İstanbul’a gelen devşirmeler, burada Yeniçeri ağası ve hekimler tarafından gözden geçirilerek sünnet ettirilir ve Kelime-i Şahadet getirtilerek Müslüman yapılırlardı. İçlerinde yakışıklı, zeki ve becerikli olanlar, padişaha, yönetimde ve özel işlerinde hizmet vermek üzere seçilirlerdi. Bunlara içoğlanı denir ve özel olarak yetiştirilirlerdi.
Osmanlı padişahları, başlangıçta, iktidarlarını korumak için gereksinim duydukları insan kaynağının önemli bir bölümünü devşirmelerle karşıladı. Kısa dönemde gereksinim karşılanmış gibi göründü. Asker ya da sivil görevliler (kapıkulları), kesin bağlılık ilişkisiyle padişaha, paralı asker disipliniyle bağlanmıştı. Bunlar, devamlı ordunun (Yeniçeri) ve yönetici sınıfın (rical-i devlet)tümünü kapsayan bir yaygınlığa ulaşmışlar; yönetim, bunlar aracılığıyla padişahın mutlak egemenliği üzerine oturtulmuştu; sistemin tümü bir tek kişinin (padişahın) yararına işliyordu. Ancak, bu düzenin gerçek işleyişinin ne olduğu, neye hizmet ettiği biraz karışıktı.
Devşirmelerin Gücü
Padişahlar, hizmetine aldığı devşirme unsurunu o denli büyütüp geliştirmişti ki, sistemin gerçekten padişahtan yana mı, yoksa “emri altındaki”devşirmelerden yana mı işlediği, giderek belirsizleşmeye başlamıştı. Örneğin, başlangıçta “sarayın uysal bir aleti” olan yeniçeriler, kısa bir süre içinde, saray üzerinde güçlü bir baskı kurmuşlardı. 15.yüzyıl bitmeden, yani kuruluşlarından henüz yüz yıl bile geçmeden; “Sadrazam öldürüyor, saltanat kavgalarına karışıyor, taht alıp taht veriyorlardı.”
Görünüşte devlete yüksek hizmetler veriyorlardı; padişahın sadık kullarıydılar ve onun her isteğini yerine getiriyorlardı… Ancak, 14-18 yaşında zorla Müslüman yapılan bu insanların, geçmişlerini unutmaları, ondan tümüyle kopmaları olanaksızdı. Ne tam Müslüman oldular, ne de Hıristiyan kaldılar; ne etnik kökenlerini unuttular, ne de yeni kimliklerini benimsediler. Ne olduğunu bilmeyen ya da ne olmadığını bilen, kişiliksiz ve güvenilmez bir insan türü olarak, devlet politikalarına yön verdiler ve İmparatorluğu çöküşe götüren nedenlerden biri haline geldiler. Hiçbir erdeme sahip değildiler ancak ilke haline getirdikleri bir tutumları vardı: Türklere ve Türklüğe karşı nefret duyuyor ve devlet politikalarıyla örtüşen bu nefreti, genel bir tutum haline getiriyorlardı.
Köksüzleştirirken Köksüzleşmek
Devşirmelerle yaratılan örgütlü güç, başlangıçta devlet yararına, birçok alanda kullanıldı. Devletin ve ordunun sürekli geliştiği ilk dönemlerinde, ilerde sorun yaratabileceği düşünülmemiş, tersine sorunları giderecek bir güç olarak görülmüştü. Toplumsal kimliği korumaya dayanan, binlerce yıllık devlet gelenekleri bırakılmış, Türk unsurların karşı çıkmasına karşın devletin merkezi; Rum, Sırp, Hırvat ya da Ermeni Hıristiyanlara, üstelik yoğun biçimde açılmıştı. Osmanlı devşirmeciliği, köleleri yabancı unsur olarak yönetim dışı işlerde kullanan Roma köleciliğinden farklı olarak, devşirmeleri yani yabancı insanlar topluluğunu, köksüzleştirdiğini sanarak içsel bir güç durumuna getirmişti. Köksüzleştirirken köksüzleşen bu düzen, aslında kendini yıkacak bir güç yaratıyordu.
Devşirmenin Niteliği
Devşirmeler, kökü silinmek istenen türedi bir kuşaktı. Görünüşte; ailesini, soyunu sopunu yadsımış, belleği ve kimliği yok edilmişti. Yalnızca Osmanlıydı. O bir ailenin bireyi değil, padişahın kuluydu; bir insan değil, adeta bir makineydi.
Bilinçli programlarla kişiliksizleştirilen devşirmeler, bu niteliklerine karşın; yüksek yönetim yetkileri, dolgun ücret, siyasi ve idari ayrıcalıklarla donatılmışlar ve devleti yöneten yerlere getirilmişlerdi. Ancak, can ve mal güvenliğinden yoksun biçimde yaşıyorlardı. Bu konumlarıyla üst düzey devşirmeler, sürekli ölüm korkusu içinde yaşayan ruh hastaları durumundaydılar.
Devşirmeler, gerçek görüşlerini hiçbir zaman açıklamazlardı; yalancı ve ikiyüzlüydüler. Peşinde koştukları tek değer, para ve yönetim gücüydü. Osmanlı Devletine gizliliği, ihanet ve entrikayı bunlar yerleştirmiş; rüşvet, vurgunculuk (ihtikâr), karaborsa, yasadışı gelir (ihtilas), ve adam kayırma (iltimas)’yı neredeyse yasal hale bunlar getirmişti. Yeniliğe ve devlete karşı ayaklanmayı, hak olarak görürlerdi. 1550’den sonra, yeniçerilerin evlenmesine izin verilince, çocukları Acemi Ocağı’na öncelikli olarak alınmış, devşirmecilik babadan oğula geçen ayrıcalıklı bir meslek haline gelmişti.
Rüşvet ve Entrika
Hangi kesimden gelirse gelsin, devşirmelerin tümünün ortak özelliği, boğazlarına dek rüşvet ve entrikaya batmış olmaları ve Türk uyruklara duydukları düşmanlıktı. Rüşvet ve vurgunculuk yoluyla o denli büyük bir servet ediniyorlardı ki; halk “simyanın (her madeni altına çeviren gizil güç y.n.)sırrına erdiklerini” söyleyerek bunlarla alay ediyor, tepki gösteriyordu.
Devşirmelerin rüşvetçiliği, zaman içinde, tehlikeli bir boyuta ulaşmış ve ülke çıkarlarını yabancılara satma noktasına varmıştı. Yönetimde elde ettikleri yüksek yetkiler, onlara bu tür girişimler için geniş bir alan yaratıyordu. Elde ettikleri yetkiyi kullanarak, “baştan aşağı bir yağma, çapul ve servetlere elkoyma”8uzmanı olmuşlardı. Devşirmeler, nitelikleri gereği tüketici bir topluluktu. Roma soyluları gibi, üretimle uğraşmayı ayak takımının yaptığı onursuz bir iş olarak görürdü. Kılıç ve kahramanlık söylemleriyle yağma, bu olmadığında “entrika” ve“yalan dolan”a dayalı vurgunculukla geçinirlerdi. “İş bilenin kılıç kullananın” özdeyişi, Türkçe’ye bunların yerleştirdiği bir sözdü.
Devşirmeler ve Türk Düşmanlığı
Devşirme etkinliği, Fatih döneminde başlatılan devlet yönetimini Türkler’den arıtma (tasfiye) eylemi ve I.Selim (Yavuz) (1512-1520) döneminde halk üzerinde şiddetli bir baskıyla bir felaket halini aldı. İmparatorluğun yükünü çeken, sorunlarıyla ilgilenilmeyen, bu nedenle ayaklanan ve toplu olarak öldürülen Anadolu Türkmenleri, o denli baskı altındaydılar ki kaçacak, sığınacak yer arar duruma gelmişlerdi. Şii inancını Osmanlı Devleti’ne karşı, ideolojik propaganda aracı olarak başarıyla kullanan ve kendisi de Türk olan Safevi Hükümdarı Şah İsmail’in (1487-1524) çağrısına uyarak, kitleler halinde İran’a göç ettiler.
Yürütülen dizgeli (sistemli) şiddet ve baskıyla, öldürülen ya da göç ettirilen Oğuz halkı, Prof.Fuat Köprülü’nün tanımıyla “Anadolu Türk’lüğünün en temiz, en canlı unsurunu oluşturuyordu.”10 Yerlerinden yurtlarından edilen bu halk, gözden uzak yerlerde yoksulluk içinde yaşadı. Çok zorda kaldığında, çalışıp para kazanmak için İstanbul’a çalışmaya gittiğinde, orada kendisini bekleyen hor görülme ve aşağılamaydı. En şanslıları, saraylarda ya da varsıl evlerde aşçılık, çöpçülük gibi işlerde çalışırdı. Çalıştığı yerde, “Türklüğünü söylemeye cesaret edemez”, kapıkulu yalılarında “Türk aile ve tarihine düşmanlıkta uzmanlaşmış” davranışlarla karşılaşırdı.
Türkler; Kendi Ülkesinde Tutsak
Türkler’e karşı olumsuz bakış, devşirme düzeninin daha ilk döneminde, çok açık biçimde ortaya konmuştu. II.Murat döneminde başlatılan, Fatih Kanunnamesi ile yasalaştırılan uygulamalarla Türkler, kendi ülkelerinde Hıristiyan ya da Musevi azınlıklar kadar bile hakkı olmayan, ikinci sınıf uyruk haline getirilmişti. Yönetim organlarında görev alıp yükselmek bir yana, etkili devlet kurumlarına ve bu kurumlara yönetici yetiştiren okullara giremiyordu. Sadrazamı, padişahtan sonra devleti temsil edecek en yetkili kişi (naip) yapan Fatih Kanunnamesi, devlete asker ve sivil yönetici yetiştiren ve yüksek nitelikli eğitim veren devşirme okullarına alınmayacak olanları şöyle sıralıyordu: “Yahudiler, Müslümanlar, çobanlar, sığırtmaçlar, doğuştan sünnetli olanlar, çok uzun ya da kısa boylu olanlar, Türkçe bilenler, köseler, keller, Gürcüler, Çingeneler, Kürtler ve Türkler”.
Fatih Kanunnamesi’nden sonraki 70 yıl içinde naib yetkisiyle devlete sadrazam olan 48 kişiden yalnızca 5’i Türk kökenlidir; bunlar da devşirme anlayışıyla yetişmişaslını yadsıyan (inkar eden) insanlardır. Geri kalan 43 sadrazamdan; 11’i Slav, 11’iArnavut, 7’si Rum, 5’i Ermeni, 4’ü Çerkez, 3’ü Gürcü, 1’i İtalyan kökenliydi.
Türk Unsurlar Devlet Yönetiminden Uzaklaştırılıyor
Türk unsurların devlet yönetiminden uzaklaştırılmasına yönelen en etkili uygulama, II.Mehmet (Fatih)’in Çandarlı Halil Paşa’yı öldürtmesidir. Anadoluahi şeyhlerinden Çandarlı Ali’nin kurduğu bu aile, Osmanlı Devleti’nin kuruluşundan Fatih dönemine dek, çok etkin görevlerde bulunmuş ve eski Türk yönetim geleneğinin devletteki simgesi haline gelmişti. Halil Paşa, 1429’dan 1453’e dek, aralıksız 24 yıl sadrazamlık yapmıştı.
II.Murat’tan sonra güçlenmeye başlayan devşirmeler, Halil Paşa’nın kişiliğinde devletin kilit mevkilerini elinde bulunduran eski Türk soylularına karşı, şehzadeliği döneminden beri Fatih’i etkilemişler ve Çandarlı’yı kendilerine özgü entrika yöntemleriyle idam ettirmişlerdi. Bu idam, yalnızcaÇandarlı Ailesi’nin değil, Türk devlet geleneklerinin de Osmanlı yönetim sisteminden uzaklaştırılmasıyla sonuçlanmıştır.
Devşirmeler ve İşbirlikçilik
Devşirmeler, Türk karşıtı her olay ve düşüncede hemen bir araya gelirdi. Bir araya gelişin, sosyal ve ekonomik dayanakları vardı ve bu dayanaklar; eskiden gelen, bugün de süren çıkar ilişkileriydi. Yasa dışı yollarla edinilen servetin korunması ve yenilerinin edinilmesi için, ülke içindeki güç yeterli olmazsa, niteliğine bakılmaksızın dış destek arayışı içine girilirdi. Bu nedenle ülke değerlerini dışarıya devretme eğilimi, bu arayışa bağlı olarak devşirmeler her zaman vardı.
Devşirmeler, gereksinim duydukları mal ve can güvenliğine kavuşmak için, yabancılarla bütünleşmekten çekinmediler ve ülke kaynaklarını yağmalamaya gelen Avrupalı büyük devletlerin işbirlikçileri oldular. Batı’ya bağlanmanın aracı olan işbirlikçilik, değişik biçimlerle, devlet başta olmak üzere, toplumun hemen her kesiminde yaygın bir anlayış haline geldi. Tanzimatçılık, mandacılık ya da günümüzdeki Avrupacılık; işbirlikçi anlayışın değişik biçimleridir.
Devşirme işbirlikçiliğini ortaya koyan çok sayıda belge vardır. Bunlardan çarpıcı olanlarından biri Fransa’nın İstanbul Büyükelçisi De Germigny’nin, 1580 yılında Paris’e gönderdiği rapordur. Bu raporda şunlar yazılmaktadır:“Mümkünse şöyle hareket edilmelidir: Kral, Yeniçeri Ağası İbrahim Paşa’ya ve Padişah’ın donanma komutanı Kaptan-ı Derya İbrahim Paşa’ya, Paris kumaş ticaretinden pay ayırmayı ihmal etmemelerini, krallık meclisi üyelerine ve hazine bakanına buyurmalıdır. Unutulmamalıdır ki, benden önceki İspanya elçisinin, İspanya Kralının işlerini kolaylaştırması için önerdiği 50 bin duka altın liralık armağan karşısında, Sokullu Mehmet Paşa yelkenleri suya indirmişti…”
Osmanlıda çıkan Yeniçeri ayaklanmalarının hepsi devşirme ayaklanmalarıdır. İskender bey denen Arnavutların milli kahraman saydığı kişi bir devşirmeydi,Osmanlıya karşı sonra isyan etti.
Devşirmeler Osmanlı’da yönetime gelince Anadoluda Türk halkına büyük kıyımlar yaptılar, Bir Hırvat devşirmesi olan Kuyucu Murat Paşa, 1606 yılının Aralık ayında sadrazam olur. lk amacı, Anadolu’daki Türkmen hareketlerini kökünden yok etmektir. Hedefi, mevcut olaylara karışmış olanlarla beraber, daha önce de bu hareketlere katılmış olanlar ve gelecekte de isyan hareketlerine başlama ihtimali görülen kitlelerdir.
Kuyucu Murat Paşa’nın Anadolu’ya kıyım seferi, 15 Haziran 1606 tarihinde, büyük bir kuvvetle Üsküdar’a geçmesiyle başlar. Üç yıl boyunca süren bu sefer, Anadolu’yu kana bular.
Sefere katılan kuvvetler, Anadolu’da, Adana civarında Canboladoğlu, Ankara civarında Kalenderoğlu, Konya’da Saraçoğlu Ahmet Bey, Silifke ve Adana’da Cemşid ve Muslu Çavuş, Tavil ve Meymun kardeşler ve daha birçok “Celali” ve halk önderlerini bertaraf ederken, Türk halkı da büyük kıyımlara maruz kalır. Bunların yanında, herhangi bir kanunsuzluğa karışmamış, suç işlememiş olan, Bayburt’ta Murat Hanlılar denilen üç kardeş ile, Beyşehir’de Emir Şah gibi birçok güçlü yerel beyleri de, gelecekte baş kaldırabilirler diye, etraflarıyla birlikte ortadan kaldırmıştır.
Murat Paşa, yaptığı bu kıyımlarda, öldürülenleri kazdığı kuyulara doldurduğu için “kuyucu” lakabını almıştır. 3 yılda öldürdüğü insan sayısının genellikle 100 bin civarında olduğu kabul edilmektedir.
Anadolu’da yaptığı kıyımın boyutunu öğrenmek ve Hırvat devşirmesi Kuyucu’nun ruh halini anlamak açısından yaşı 90’a varmış olduğu halde, ne cellatların ne de yeniçerilerin kıyamadığı küçük bir çocuğu kendi elleriyle boğduğunu bilmek yeterlidir.
Rum Mehmet Paşa ilgili Tarihçi Kemal Paşazade Tarihinde, Rum Mehmet Paşa’nın “Padişah’ın bizim vatanımız hakkında ittüğü haseretün intikamını ben de Konya ve Karaman ölkesinde yapmaya muvaffak oldum” diyerek Larende, Ereğli ve Karaman’a sefer yapmış, buralardaki kadınları ve oğlanları çırılçıplak soyup, mescitleri ve medreseleri yakıp yıktığını anlatır. Unutmayalım ki Bunları yapan bir Osmanlı Paşasıdır.
Osmanlı imparatorluğu kozmopolit bir imparatorluktu. Osmanlılık döneminde yükselmenin tek şartı, Müslüman olmak, ama Türk olmamaktı. Kozmopolit Osmanlılık dönemi, imparatorluğun yıkılışına kadar devşirme- dönmeler ile Türkler arasındaki iktidar mücadelesine sahne olmuştur.
Osmanlıdaki Celali isyanların çoğu devşirme zulmüne karşı ayaklanmadır. Devlet yönetimi tamamen devşirmelerin elinde olduğundan, bu devşirmeler birbirlerine arka çıkıyor ve işbirliği yaparak yerli Müslüman Türk halkı üzerinde baskı oluşturuyordu. Bir kısım halk toprağını, köyünü yaşadığı yerleri terk edip gitmek zorunda kalıyordu. Bunlara “Çift-bozan” deniliyordu. Kendilerine bütün devlet kapıları kapanan Türk köylüsü ve medrese talebelerinin bazıları soygunlar yapıyorlardı. Bunlara da Levend(Cemi levendlü) deniliyordu. Köroğlu Ruşen, Ispartalı Nesli oğlu Mehmet Çavuş, Kiziroğlu Mustafa Bey, bu levendlerdendir. Sünni Türkler gibi şii Türkler, Yörükler ve Türkmenler de haksızlıklara ve devşirme zulmüne karşı ayaklanıyorlardı. Böylece Celali isyanları başlamış oldu. Bu isyanlar mezheb isyanı gibi gösterilse de altında yatan asıl gerçek Türkler ile Türk olmayanlar arasındaki mücadeledir. İlk isyanı Kara Yazıcı başlattı. Celalilerden bazıları Osmanlı zulmüne son verilmesi gerektiğini savunuyorlardı. Celalilerden biri olan Deli Hasan’a halk öylesine destek vermişti ki, Deli Hasan Samsun’un Canik Dağlarından çıkıp Kütahya’ya kadar bütün köy, kasaba ve şehirleri yakıp yıkarak gelmişti.
Devşirmelerin yazdığı eserler Türklere hakaretlerle doludur. Bosnalı Devşirme Mehmet Halife “Tarih-i Gılmani” isimli eserinde Türkler‘den çarıklılar diye bahsetmektedir. Görice’li bir Arnavut dönmesi-devşirmesi olan Koçi Bey 1631’de yazıp Sultan 4. Murad’a hediye ettiği Koçi Bey Risalesinde, Türkler’in orduya girmesinin ordunun bozulmasına sebep olacağını belirterek, Türk kelimesi Çingene ve yankesici kelimeleriyle aynı anlamda kullanılmaktadır.
Tarih-i Naima’nın yazarı devşirme Mustafa Naim Efendi Türkler için “Nadan Türk, akılsız Türk, çirkin suratlı Türk ve mel’un Türk” gibi ifadeler kullanmakta ve Türk Milletini çoban köpeğine benzetmektedir.Yine bir devşirme olan Gelibolu’lu Mustafa Ali Türkler için “köylü, kötü huylu, manav ve kır adamı” tabirlerini kullanmaktadır. Bu adam farklı milliyetleri öğdükten sonra Türkler için “Anadolu, Karaman ve Rum ülkesi adlarını alan pasaklılar ülkesi halkı elbette kır adamlarıdır. Bunlar aralarında güzel ve sevimli olanı çok az görülen çeşitli biçimlerde çirkin kimselerdir.” diye yazmıştır.
Amasya Tarihi’nin yazarı Hüseyin Hüsamettin Efendi “ Bütün iktidar makamları Türk olma yanlara aitti. Divan-ı Hümayunda bir tek Türk vezir bile yoktu. Vilayetleri yönetenler, mir-i liva ve beylerbeylerinin içinde Türkçe bilmeyen, Müslüman bile olmayan birçok insan vardı” demektedir.İşte bundan dolayı Türkler Türk olmayanlara isyan etmişlerdi. Bu isyanlar neticesinde dönme devşirmelerin zulmünden yaşadıkları köylerden ve şehirlerden kaçan halk başka yerlere göç etmişlerdi.” Mühimme Defterinde Seydişehir’deki bir köyün halkının tamamının göç ederek Rumeli’ye yerleştiğinden bahseder.
Devşirmelerden Osmanlıya faydalı olanı bir elin parmakları kadar azdır. Osmanlı bu sistemle sadece ihaneti ve yok oluşu gördü.belki içlerinden Sokullu Mehmet Paşa gibi,Süveyş Kanalı açma ve Don ve Volga nehrini birleştirmek için kanal açma projesi olan zekadaki devşirme çok azdır.
Devşirmelerin Türkiyedeki sayıları bugün bilinmiyor. bilineni küçük nufüslarına rağmen Türklerin ve Türkiyenin kaderinde etkili olmaları,bugün ülkemizin yaşadığı felaketlerde bu içimizdeki Kriptoların, devşirmelerin parmağı vardır. unutmayın.
Posted in Tarih
Leave a comment
KISSADAN HİSSE * İKİ DİLENCİ
İKİ DİLENCİ
(Mark Twain)
Bir gün bir kilisenin kapısında iki dilenci peydah oluyor… Biri temiz pak nur yüzlü, diğeri pasaklı, karanlık suratlı, insanların yüzüne bakmaktan kaçındıkları cinsten…
Temiz, pak olanın önünde bir yazı; “ben yoksul bir Hristiyanım, lütfen yardım edin.” Karanlık suratlı olanın da önünde bir yazı var; “Bütün varlığını kumarda ve zinada kaybetmiş bir Yahudiyim. Paraya ihtiyacım var.“
Pazar ayininden çıkanların hepsi, öfkeyle Yahudi dilencinin önünden geçip, nur yüzlü Hristiyan dilenciye sadaka veriyorlar… Haftalarca böyle sürüp gidiyor bu iş…
Sonunda papaz Yahudi dilenciye acıyor, yanına yaklaşıp diyor ki; “Bak, haftalardır avuç açıyorsun burada, tek kuruş sadaka toplayabilmiş değilsin. Seni gören hiddetleniyor, parayı diğer dilenciye veriyor. Şu önündeki yazıyı kaldırsan, Yahudi olduğunu söylemesen, kumarı ve zinayı falan işe karıştırmasan, üç beş de sen kazanırsın, karnın doyar.”
Yahudi dilenci gülümsüyor, diğer dilenciye dönüp şöyle diyor; “İşittin mi Salomon? Papaz bize ticaret öğretiyor“…
Yani, ilk bakışta bize taban tabana zıt gelen seçenekler arasında, hayal bile edemediğiniz bağlar olabilir… Siyaset de böyle olmuş. İçerideki pazarlıkları bilmeden bizler saf düşüncelerle vatan millet derdindeyiz.
“Siyasetçiler ve bebek bezleri sık sık değiştirilmeli, aynı sebeple!”
Sayın Rehan Gündoğmuş’a teşekkür ederim
Posted in KISSADAN HİSSELER
Leave a comment